Τα Καυτά δάκρυα του Μεγάλου Σαββάτου...

Η Κέρκυρα είναι γνωστή για τις ομορφιές της, τον Άγιο και τις φιλαρμονικές της...

Ωστόσο αν διαβάσεις και αν ψάξεις θα δεις πως παντού γράφουν για τη Μεγάλη Παρασκευή με το Adagio και το Μεγάλο Σάββατο με τον Αμλέτο… Δυο υπέροχα κομμάτια που παίζονται από την Παλαιά Φιλαρμονική… Δεν είναι όμως τα μόνα πένθιμα εμβατήρια που υπάρχουν. Κάθε κομμάτι που ακούγεται τις μέρες αυτές είναι ξεχωριστό…

Κάθε ντόπιος αγαπά όλες τις φιλαρμονικές το ίδιο… Όπως ένας γονιός μπορεί να έχει αδυναμία σε ένα από τα παιδιά του, αλλά μοιράζει την αγάπη του και την καρδιά του σε ίσα κομμάτια για κάθε του παιδί…

Αγαπώ τη μουσική γιατί με μεγάλωσε, με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα… Γιατί έμαθα να ντύνω τις αναμνήσεις μου με νότες και να γεμίζω τη ψυχή μου με ήχους….

Και οι αναμνήσεις μου από το Μεγάλο Σάββατο το πρωί είναι ντυμένες με το Calde Lacrime… Ίσως φταίει το γεγονός πως το σχολείο μου βρισκόταν πάντα πίσω από την Φιλαρμονική Μάντζαρο... Έτσι ξεκινούσε η λιτανεία το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, η Φιλαρμονική έπαιρνε την θέση της... ''Το αυτί σας στην Φιλαρμονική'', μας έλεγε ο καθηγητής μας… Ο αείμνηστος αρχιμουσικός της, Στέφανος Δολιανίτης, έδινε το σήμα και  η πρώτη νότα έφερνε πάντα σιωπή... Βγαίναμε αργά από το καντούνι της Βουλγάρεως, κόντρα στον Ήλιο, και μπροστά μας απλωνόταν ένα ποτάμι μουσικών μέσα στις μπλε στολές τους με τα γαλανόλευκα λοφία τους να κυματίζουν στο ελαφρύ αεράκι... Η εικόνα αυτή στα μάτια μου έμοιαζε ότι πιο ελληνικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου…
Ο κόσμος συμμετείχε σα να τον ακουμπούσε ένα αόρατο χέρι στο άκουσμα της Calde απ΄την Μπλε και από τον ένα στον άλλο απλωνόταν σιωπή… Σιωπή για να πλημμυρίσει η Σπιανάδα με τα Καυτά δάκρυα….

Ένα κομμάτι υπέροχο, μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος…. Όπως τα δάκρυα κυλούν δειλά από την άκρη των ματιών σου, έτσι και το κομμάτι ετούτο ξεκινά και σου φανερώνει αβίαστα τον πόνο και το δράμα της ημέρας. Σιγά σιγά η μπάντα ξεσπά μέσα από τους ήχους που ολοένα δυναμώνουν σε ένα γοερό κλάμα που συντροφεύει τούτη εδώ τη στιγμή τη απώλειας… Και τελικά, όπως στο τέλος κάθε θρήνου, έρχεται η ανακούφιση και η ηρεμία…

Ο Artur Schnabel είπε: ''Τις νότες δεν τις χειρίζομαι καλύτερα από πολλούς μουσικούς. Όσο όμως για τις παύσεις ανάμεσα στις νότες, εκεί βρίσκεται η πραγματική τέχνη.'' Και φαίνεται ο αρχιμουσικός της φιλαρμονικής τούτης, ο μεγάλος δάσκαλος, όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν, ο Στέφανος Δολιανίτης, το γνώριζε καλά αυτό. Και το Calde Lacrime στο σύνολο του όπως αποδίδεται από τους μουσικούς της φιλαρμονικής είναι η ύψιστη μορφή τέχνης που μπορείς να συναντήσεις, μιας και η θλίψη γεμίζει κάθε κενό, ξεφεύγει και τρυπώνει στη ψυχή σου…

Κάθε Μεγάλο Σάββατο που παρακολουθώ την Μπλε, ως θεατής πλέον, να παίζει αυτό το κομμάτι, είναι λες και ο αρχιμουσικός της δεν έφυγε ποτέ… Σαν ένα σώμα οι μουσικοί με καρδιά το νέο αρχιμουσικό και γιο του αείμνηστου Στέφανου Δολιανίτη, να πορεύονται την ίδια πάντα διαδρομή και η ψυχή της μπάντας δίνει ακόμα το σύνθημα στη Βουλγάρεως και κατευθύνει τους μουσικούς του προς το Φρούριο και εκείνοι βάζουν όλη τους την δύναμη και παίζουν τα Καυτά Δάκρυα για εκείνον…

Ε.Σ.