Μια μικρή ιστορία μεγάλη Παρασκευή στην Κέρκυρα...

Μεγαλώνοντας όλοι μας ευχόμαστε να μη χάσουμε το παιδί που κάποτε ήμασταν και πλέον κρύβουμε μέσα μας… Και ας επιμένουν πως πρέπει να κοιτάμε πάντα μπροστά κάθε τόσο γυρίζουμε την πλάτη για λίγο στο μέλλον και ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν, αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, εκείνη την αθωότητα που πέρασε ανεπίστρεπτη όταν τα πάντα γύρω μας ήταν αφορμή για παιχνίδι. Όλα εκείνα που κάναμε και που δεν κάναμε μας διαμόρφωσαν, μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.

Κάθε που γυρίζω πίσω βλέπω τον εαυτό μου παιδί να τρέχει το Λιστόν πάνω κάτω. Μεγάλωνα και γέμιζα εικόνες και χρώματα. Τότε δεν ήξερα πως γέμιζα την ψυχή μου με όμορφες αναμνήσεις. Θυμάμαι πως τα περίεργα παιδικά μου μάτια κοίταζαν με δέος τους μουσικούς των φιλαρμονικών να περνούν από μπροστά μου το μεγάλο Σάββατο το πρωί  και χαιρόμουν με την ψυχή μου την στιγμή της ρίψης των μπότιδων και μετά έτρεχα να ακολουθήσω την φιλαρμονική που περνούσε παιανίζοντας τους Γραικούς. Μάλιστα ήταν κλασικό παιχνίδι να παίζουμε την Φιλαρμονική. Μια χούφτα πιτσιρίκια στη σειρά και όλοι μαζί να μουρμουρίζουμε παράφωνα όσα είχαμε ακούσει. Και πάντα το παιχνίδι κατέληγε στην ίδια απορία: ''Εγώ πότε μαμά;''. ''Όταν θα μεγαλώσεις'', απαντούσε εκείνη. 

Τότε δεν καταλάβαινα πως όλη η ζωή είναι ένα μεγάλο ''θα''. Αμέτρητα ''θα'' που ακούς καθημερινά, που λες και εσύ ο ίδιος ακόμα και στον εαυτό σου!
Και κάπου εκεί στην εφηβεία ξεστόμισα και το δικό μου πρώτο ''θα''. ''Θα φύγω από αυτό το νησί και δεν θα επιστρέψω πότε'' είπα… Εκείνη ακούγοντας την προσπάθεια μου για επανάσταση χαμογέλασε, ήξερε ήδη..

Κάποιο Πάσχα θυμάμαι πήρα τηλέφωνο και είπα…. ''Δεν θα έρθω φέτος, βαρέθηκα κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια…'' 
''Καλά παιδί μου, άλλοι παρακαλάνε να 'ναι εδώ τέτοια εποχή και εσύ δε θες;'' απάντησε η μητέρα μου. Η ηρεμία της απάντησης της με πείραξε θυμάμαι..''Δεν θα αντέξεις'', συνέχισε, ''σε ξέρω καλά.''

Είχε δίκιο, οι μέρες περνούσαν και κάτι άρχισε να θεριεύει μέσα μου. Τελικά  Μεγάλη Παρασκευή απόγεμα έφτασα στο νησί. Μόλις είδα το Φρούριο ήξερα ότι είμαι σπίτι μου. Βγήκα έξω, κοίταξα την θάλασσα, την Κέρκυρα και η ψυχή μου γέμισε γαλήνη, σαν αυτή  που βρίσκεις κοντά σε ένα αγαπημένο πρόσωπο και κανείς άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να σου προσφέρει!

Έτρεξα στο Λιστόν... Οι επιτάφιοι είχαν από νωρίς ξεκινήσει.. 
Και κάπου εκεί μετά τις δέκα χτύπησε το τηλέφωνο:

-Που είσαι;

- Κέρκυρα… Δεν άντεξα, έφυγα….

-Καλά λες είστε βουρλισμένοι..Τι ακούγεται;

-Ο Καποδίστριας, ο επιτάφιος της Μητροπόλεως ξεκίνησε…

-Άστο να ακούσω λίγο….

Σήκωσα το χέρι στον αέρα, κοίταξα για λίγο τα βόλτα… Πόσο μελαγχολικά αλήθεια μοιάζουν λουσμένα στο μωβ φως που τα αγκαλιάζει τόσο γλυκά σαν να μην θέλει να τα πληγώσει το πένθιμο κλίμα των ημερών… Ο Καποδίστριας ήδη είχε φτάσει μπροστά μου… Οι ήχοι από το Πεπρωμένο πλημμύρισαν τη ψυχή μου… Τέντωσα το χέρι λίγο ακόμα σαν να ήθελα να αγγίξω και την ψυχή που βρίσκονταν στην άλλη άκρη της γραμμής…

Η Μάντζαρος πλησίαζε πλέον και έμεινα ακίνητη και σιωπηλή σαν να παρακολουθούσα τα πάντα πρώτη φορά…. Και όταν η Παλαιά έφτασε στην ευθεία του Λιστόν, το Adagio έσκισε τη ψυχή μου…

Τελικά δεν μπορώ να μείνω μακριά. Γιατί κάθε Πάσχα βρίσκω αυτό που μου πήραν βίαια τα χρόνια που πέρασαν. Το παιδί που ήμουν κάποτε… Κάθε χρόνο συναντώ πάλι εκείνο το παιδάκι σαν να θέλω να το καθησυχάσω πως κάτι έμαθα μεγαλώνοντας, και μαζί παρακολουθούμε με το ίδιο δέος τον επιτάφιο, και όσα συμβολίζει, να περνά από μπροστά μας. Εκείνο τότε δεν μπορούσε να συλλάβει μέσα στο παιδικό μυαλό του πως ο Χριστός θυσιάστηκε για όλους εμάς, ενώ εγώ πλέον ξέρω πως η πράξη Του είναι τόσο σπάνια, τόσο μοναδική, αφού αιώνες μετά είναι δύσκολο στην ανθρώπινη φύση να θυσιάσει το εγώ και να το μετατρέψει στο εμείς..

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή λοιπόν παίρνω από το χέρι εκείνο το κοριτσάκι που απογοήτευσα μεγαλώνοντας γιατί δεν ακολούθησα τα μουσικά μονοπάτια που τόσο αγαπούσε και μαζί παρακολουθούμε τους μουσικούς που με την αφοσίωση και την αγάπη τους κάνουν την νύχτα αυτή μαγική...

-Πραγματικά απίστευτο δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο στην ζωή μου..Με τράβηξε μακριά από της σκέψεις μου, μου είπε η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής….

-Το ξέρω είναι μαγικό, απάντησα…
Έμεινα να κοιτώ τον κόσμο που άρχισε να διαλύεται σιγά-σιγά…. Ήταν ευλογία που μεγάλωσα εδώ…. Που γέμισα την καρδιά μου και τις αναμνήσεις μου με ήχους, εικόνες και χρώματα… Όπου και να βρίσκομαι, το Πάσχα θα είμαι πάντα εδώ, θα γυρίζω πάντα πίσω… Καληνύχτα!

Ήταν το πρώτο ΘΑ που έκανα τελικά πράξη στη ζωή μου.

Ε.Σ.