Το Μέγα Σάββατο της «Μπλε»...

Το Μέγα Σάββατο της «Μπλε»….

    Τι είναι τελικά για μας τους Κερκυραίους το Πάσχα; Τι συμβολίζει; Δύσκολη ερώτηση… Διότι, για καθένα από εμάς το Πάσχα στην Κέρκυρα αντιπροσωπεύει και κάτι διαφορετικό. Σαν μουσικός της «Μάντζαρος» θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματα του να βγαίνεις με τη φιλαρμονική αυτή στη λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου…

    Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει… όμως το πρωινό αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο γαλήνιο του χρόνου. Ίσως γιατί βγαίνει ο Άγιος στη στράτα.. Γαλήνιο, ήσυχο, ενώ στον αέρα στροβιλίζονται οι ευωδίες της πασχαλιάς και του λιβανιού… Η «Μπλε» φτιάχνει τις γραμμές της στην πλατεία Βραχλιώτη. Είναι η στιγμή για το αγαπημένο κομμάτι όλων μας, την Caldae Lacrimae ή αλλιώς τα «Καυτά Δάκρυα»… Φοράμε τα κράνη μας και περιμένουμε το χτύπημα της γρανκάσας. Και ο κόσμος, απολύτως σιωπηλός παρακολουθεί με ευλάβεια. Η αρχαιότερη λιτανεία του χρόνου ξεκινά…

   Η «Μπλε» διασχίζει τις Κάρντε λ’ Άκουες, το αεράκι χαϊδεύει τα κράνη μας και οι πρώτες νότες της Caldae Lacrimae ξεχύνονται… Νότες για τις οποίες περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να παίξουμε, ενώ ρίγη συγκίνησης μας διαπερνούν. Μέσα σ’ αυτά τα 9 λεπτά που διαρκεί η μάρτσια οι στιγμές είναι απερίγραπτες.. Παρατηρήστε τους μουσικούς καθώς ερμηνεύουν… Πολλοί κλείνουν τα μάτια… πώς αλλιώς… Για μας τους Μαντζαρίτες, το κομμάτι αυτό δεν αποτελεί απλώς αριστούργημα.. αποτελεί κομμάτι της ψυχής μας! Δε γνωρίζουμε την ακριβή προέλευση του μουσικού αυτού κομματιού, συνθέτης της ωστόσο ήταν ένας άσημος Φραγκισκανός μοναχός, ο Cesare de Michelis. Δεν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες συνέθεσε το έργο αυτό ούτε αν κατά τη διάρκεια της ζωής του έγραψε άλλα κομμάτια. Όμως, ακόμα και αν η Caldae Lacrimae αποτέλεσε τελικά το μοναδικό του έργο… θα πρέπει να ήταν πολύ υπερήφανος για αυτό.. Το κομμάτι ξεκινά με πόνο και σπαραγμό ενώ η εναλλαγή των μουσικών θεμάτων «κεντά» τη μάρτσια… Και όταν η «Μπλε» βγαίνει από τις Κάρντε λ’ Άκουες και απλώνει τις γραμμές της, ο ήχος διαχέεται στην ανθισμένη Σπιανάδα.. Ποιος από εμάς τους Μαντζαρίτες δεν έχει δακρύσει παίζοντας τις νότες αυτές; Ποιος δεν έχει ανατριχιάσει στο πένθιμο και σπαραχτικό ήχο της καμπάνας και των βαρύτονων; Πόσες φορές κοιταζόμαστε με τις φίλες μου συγκινημένες που και αυτή τη χρονιά αξιωθήκαμε να βγούμε στη λιτανεία του Αγίου μας και να παίξουμε για άλλη μια φορά το κομμάτι μας; Έχω ακούσει και παίξει αρκετά κομμάτια και σίγουρα, θα ακολουθήσουν κι άλλα. Και, μπορεί να φανεί λίγο υπερβολικό αυτό που γράφω, αλλά η Caldae Lacrimae είναι ό,τι ωραιότερο έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου…

    Ώσπου… κάπου κοντά στο Μποσκέτο αφήνουμε για λίγο την Caldae Lacrimae… Ήρθε η ώρα για τη «μάρτσια που δεν τραγουδιέται» όπως έλεγε και ο αείμνηστος αρχιμουσικός μας, Στέφανος Δολιανίτης. Τη Marcia Funebre του Δημητρίου Ανδρώνη.. Ο Ανδρώνης, ένας καλλιτέχνις μοναχικός και λιτός, συνήθιζε να ρεμβάζει τα απογεύματα στα παγκάκια της Σπιανάδας, κουνώντας ρυθμικά το χέρι σαν να διευθύνει. Η μάρτσια αυτή αποτελεί το πιο μυστηριακό έργο του…  Είναι πραγματικά δύσκολο να την περιγράψει κανείς… Διαθέτει μία δικιά της θλίψη, έναν χαμηλόφωνο θρηνητικό μονόλογο χωρίς κραυγαλέες συναισθηματικές εξάρσεις. Και η αλλαγή τόνου… απλώς απαλύνει τον πόνο… η θλίψη παραμένει…

  Αυτή είναι η μουσική παράδοση της «Μπλε» το Μέγα Σάββατο. Και ποιος ο ωραιότερος τρόπος για να κλείσω το κείμενο από μια φράση που γράφτηκε κάποτε για τον αείμνηστο Αρχιμουσικό της «Μάντζαρος», Σωτήριο Κρητικό:

«Άκου τη μεγάλη λιτανεία της «Μαντζάρου».

Λες και σ’ έχουν στο πετσί τους. Λες και είσαι ένα μέρος τους.

Ίσως γιατί το μελάνι της μουσικής σου είχε χρώμα μπλε.

Και τούτοι, ντύνονται στα χρώματα της δικής σου παρτιτούρας…»

Τζέμα Δεσύλλα

Φοιτήτρια Τμήματος Ιστορίας

Ιονίου Πανεπιστημίου