Μέχρι το Πάσχα

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Amletο

 Ένα αληθινό θαύμα συντελείται κάθε χρόνο, σ’ ένα τόπο κοινό, σ’ ανθρώπους απλούς, ντόπιους και ξένους που βιώνουν αυτή τη μια και μοναδική μέρα του χρόνου, με βαθιά κατάνυξη, μέγιστη πνευματικότητα,  πλούσια μουσικότητα, ζωηρή πολυχρωμία, και καθολική συμμετοχή όλων των έμψυχων, αλλά και άψυχων μορίων της δημιουργίας.

Ο ήλιος έχει από νωρίς ανατείλει, προχωρημένη άνοιξη πια και στέλνει τώρα τις ακτίνες του, να ζεστάνουν τις στέγες των ψηλών και παλαιών κτιρίων της πόλης. Οι στέγες αυτές, που φιλοξενούν εκατοντάδες χελιδόνια την άνοιξη έως το φθινόπωρο, δακρύζουν ως φυσική συνέπεια της υγροποίησης λένε οι ειδικοί, στη θέα του επιταφίου και στο άκουσμα των φιλαρμονικών που παιανίζουν τα πένθιμα εμβατήρια, από τη προηγούμενη μέρα και για τελευταία φορά αυτή τη χρονιά, γνωρίζω εγώ.

Τα δάκρυα από τις στέγες θα πλημμυρίσουν στους τοίχους των κτιρίων που κοιτάνε από τη μεριά του ήλιου και αυτός θα ασημώσει την όψη τους, διότι θέλει να ντύσει τα κτίρια με τα γιορτινά τους. Τα παράθυρα είναι ήδη στολισμένα με τα μεγάλα κόκκινα βέλα, τα νταμάσκια, αυτοκρατορική συνέχεια της βυζαντινής περιόδου και το όλο σκηνικό έχει πάρει τη πιο επίσημη μορφή του.

Θα περάσει ο Άγιος αυτή τη μέρα, από εκεί. Ο Άγιος, που βρίσκεται ολόκληρος, ολοζώντανος, πατέρας μονάκριβος και μεγάλος ιατρός, σ’ αυτή τη πόλη, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μόνη φορά που περνά από εκεί μέσα στο χρόνο. Τέσσερις φορές λιτανεύεται ο Άγιος Σπυρίδωνας στο νησί μας κάθε χρόνο, τόση αγάπη του έχουμε οι ντόπιοι, αλλά μόνο αυτή τη φορά συμμετέχει σε θέση χoροστατούντος επισκόπου. Περνά ορθός, πριν από τον επιτάφιο και ευλογεί τους πιστούς.

Ο ανοιξιάτικος, πρωινός καταγάλανος ουρανός, έχει ούτως ή άλλως γιορτινό χαμόγελο, ενώ τα σύννεφα, όποια χρονιά τύχει να υπάρξουν, έχουν στη κυριολεξία τραβηχτεί κάνοντας κύκλο, αφήνοντας ένα μεγάλο φινιστρίνι δίαυλο επικοινωνίας με το Θεό. Η ατμόσφαιρα σε υποβάλλει καθώς είναι φορτισμένη και γεμάτη από έντονα ακούσματα, ψαλμών, Αγγέλων, κόρων και φιλαρμονικών, ανακατεμένα με τα ζωηρά τιτιβίσματα των χελιδονιών, προκαλώντας, σε καθένα από τους συμμετέχοντες αλλά και θεατές έντονη συγκίνηση. Στη πραγματικότητα δεν υπάρχουν θεατές. Αυτοί συμμετέχουν με την απόλυτη σιωπή που τους επιβάλει η κατάνυξη και τη νοερή προσευχή τους, ευχαριστία και κοινωνία με το Θεό στη γεύση παραδείσου που ζουν εκείνη την ώρα.

Πράγματι, οι άνθρωποι, τα χελιδόνια, η ατμόσφαιρα, ο ουρανός, ο ήλιος, τα σύννεφα, τα κτίρια, ο χώρος, ό χρόνος όλοι μαζί δέχονται το χαμόγελο του Θεού και παίρνουν στιγμιαία μια γεύση παραδείσου.

Πιστός στο ραντεβού μας κάθε χρόνο, ο ήλιος έχει μόλις προβάλει πίσω από το παλαιό φρούριο που ήταν κρυμμένος, εφ’ όσον ανέτειλε και στέλνει τι καυτές ακτίνες του πιο χαμηλά από τις στέγες τώρα. Τις περνάει παράλληλα στα δύο συγκροτήματα ψηλών κτιρίων, που εκτός από το γνωστό δρόμο «Calle Del Acque» δημιουργούν ένα φυσικό ηχείο, γι αυτούς που ξέρουν τι θα ακουστεί εκεί και έρχεται να  φωτίσει πρόσωπα και περικεφαλαίες, να μαλακώσει καρδιές και σκέψεις, να ζεστάνει όργανα και στολές της Φιλαρμονικής. Έτσι τόσο απλά, αλλά και συνωμοτικά, δημιουργείται η συνθήκη ώστε με ζέση, ως μελωδική προσευχή, να ακουστεί το πιο κορυφαίο μουσικό κομμάτι που παίζεται στο νησί, μία φορά το χρόνο μόνο, για εκείνη την ιερή διάρκεια του επιταφίου.

Ένα κομμάτι λυρικό, πένθιμο, με έντονες εκφράσεις λυγμού και θρήνου, που κρύβει μέσα του την ελπίδα και καταλήγει μετά τα αναφιλητά και το βουβό πόνο, στην βεβαιότητα της χαράς και της Ανάστασης που ακολουθεί…

Μ’ ένα θαυμαστό τρόπο κάθε χρόνο όταν βιώνω τον Aμλέτο, αισθάνομαι ότι απλώς αποδόθηκε καλλίτερα από τη προηγούμενη χρονιά, που όμως, ήταν τέλεια. 


Γιώργος Τζέκος
Πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Μέλος μπάντας της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας





Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι την Μεγάλη Πέμπτη...


Το Κερκυραϊκό Πάσχα ξεκινά την Κυριακή των Βαΐων με την μεγαλύτερη σε διαδρομή λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από την πανώλη. Σαν να έχει παγώσει ο χρόνος στο 1630 όπου και τελέσθηκε για πρώτη φορά, ακούραστη στο χρόνο μια μεγαλειώδης πομπή περιφέρεται κατά μήκος της νοητής γραμμής των παλαιών Ενετικών τειχών της πόλης, με αρκετές στάσεις για δεήσεις και παρακλήσεις. Η περιφορά γίνεται  με τον μοναδικό τρόπο που είναι δομημένη η κερκυραϊκή λιτανεία, με τις δεκαοχτώ  Φιλαρμονικές του νησιού σε πλήρη σχηματισμό, την συνοδεία των σχολείων της πόλης και των προσκόπων, τα λάβαρα, τις σκόλες, τον κλήρο με τα βάγια στο χέρι. Και όταν  θα δεις όλο τον κόσμο να κάνει το σταυρό του και να σκύβει ελαφρά το κεφάλι είναι η στιγμή εκείνη που θα πλησιάζει η ψυχή της Κέρκυρας, ο προστάτης του τόπου.

Τις πρώτες μέρες τις μεγάλης εβδομάδας όλα μαρτυρούν την προετοιμασία για τις μέρες που θα ακολουθήσουν. Τα αμέτρητα καμπαναριά της πόλης με ήχο σταθερό βγαλμένο από μια άλλη εποχή καλούν τον κόσμο καθημερινά  στις εκκλησίες και εκείνος ανταποκρίνεται για να ακούσει το «Ιδού ο Νυμφίος» και το τροπάριο της Κασσιανής, να χρισθεί στο Ευχέλαιο, την Μεγάλη Τετάρτη και να κοινωνήσει το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης.

Και κάθε βράδυ έρχεται ένα άλλο ξεχωριστό κάλεσμα, μουσικό αυτή τη φορά όπου μέσα από τις καθιερωμένες συναυλίες παίζονται τα πένθιμα της Δύσης, τη μεγάλη Δευτέρα η Φιλαρμονική "Μάντζαρος" στον Καθολικό Καθεδρικό Ναό Αγίων Ιακώβου και Χριστοφόρου ("Ντόμο"), την Μεγάλη Τρίτη στον Ναό Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Φρούριο το "Ionian Brass Band" και στην Ιόνιο Ακαδημία η εκδήλωση του Οργανισμού Κερκυραϊκών Εκδηλώσεων "Από το Γολγοθά στην Ανάσταση", την Μεγάλη Τετάρτη η Δημοτική Χορωδία "San Giacomo" στο Δημοτικό Θέατρο. Και όλα αυτά αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ήταν πάντα η Κέρκυρα ένα πολυπόθητο στολίδι από Δύση και Ανατολή κατακτήθηκε και κατέκτησε τους κατακτητές της, οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους συνθέτοντας ένα περίπλοκο ψηφιδωτό πολιτισμού και νοοτροπίας…  Την ανέδειξαν σε ένα σταυροδρόμι ρευμάτων και πολιτισμών.

Την Μεγάλη Πέμπτη το θείο δράμα κορυφώνεται με την σταύρωση. Με την πρώτη καμπάνα από τις εκκλησίες σε κάθε σπίτι βάφονται 12, ένα για κάθε ευαγγέλιο, κόκκινα αυγά προς τιμή του γεγονότος της σταύρωσης του Ιησού. Το ιστορικό κέντρο μετατρέπεται εδώ και αιώνες στο πιο αυθεντικό σκηνικό για να εκτυλιχθεί μια μοναδική εκδοχή του Θείου Πάθους πλημμυρίζοντας από τις πένθιμες μελωδίες των φιλαρμονικών οι οποίες πραγματοποιούν τις τελευταίες πρόβες τους και κάτω από το πένθιμο μωβ φως των φαναριών του Λιστόν και του σταυρού του Παλαιού Φρουρίου κυριαρχούν τα αρώματα της φογάτσας και της πασχαλιάς. Ο Θεάνθρωπος έχει προδοθεί, έχει μαρτυρήσει, έχει πεθάνει σαν άνθρωπος. Προς στιγμήν ο θάνατος φαίνεται να έχει νικήσει.

Αν ακολουθήσεις τις νότες που ξεπηδούν από τα πιο μελωδικά  καντούνια του κόσμου σίγουρα θα οδηγηθείς κάτω από μια φιλαρμονική την ώρα που ‘’προβάρει΄΄ για τελευταία φορά τα κομμάτια της μεγάλης Παρασκευής, άφησε την στιγμή να σε παρασύρει και άκου τα πένθιμα εμβατήρια με την ψυχή σου. Πιο κοντά στο Λιστόν στο κτίριο της Νικηφόρου Θεοτόκη, το οποίο ανήκε στην οικογένεια Θεοτόκη και στο οποίο, μάλιστα, γεννήθηκε ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Θεοτόκης , και βρίσκεται πάνω στο δρόμο που ήταν πάντα η κεντρική εμπορική αρτηρία της παλιάς πόλης θα ακούσεις την Φιλαρμονική εταιρία Κέρκυρας, ο Άγιος Σπυρίδων ή ευρέως γνωστή ως Παλαιά. Ιδρύθηκε το 1840, όταν, το 1837, οι Αγγλοι αρνήθηκαν να παραχωρούν την μπάντα του στρατού για τη λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος. Αποτελεί όπως τόσα άλλα ένα ακόμα ζωντανό κομμάτι ιστορίας μέσα στο παρόν αφού έπαιξε για πρώτη φορά τον Εθνικό Ύμνο του Κερκυραίου Νικολάου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου και τον Ολυμπιακό Ύμνο του επίσης Κερκυραίου Σπύρου Σαμαρά στην τελετή έναρξης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1896.

Αν κατηφορίσεις λίγο πιο κάτω φτάνεις και στο Καντούνι της Φιλαρμονικής. Ονομάστηκε έτσι γιατί πριν μεταφερθεί στο νέο της κτήριο το 1900 στεγαζόταν εδώ η παλαιά Φιλαρμονική Εταιρεία της Κέρκυρας. Οι νότες που πλημυρίζουν πλέον το καντούνι προέρχονται από μια άλλη, αγαπημένη και αυτή όπως όλες, φιλαρμονική της πόλης, τον «Μάντζαρο»ή την «μπλε», η οποία ιδρύθηκε το 1890 και πήρε το όνομα της προς τιμή του συνθέτη του εθνικού μας ύμνου Νικολάου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου. Ιστορικά στοιχεία αναφέρουν πως και η μπλε παιάνισε τον εθνικό ύμνο στους πρώτους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες το 1896.

Αν τέλος βρεθείς κοντά στην εκκλησία των Αγίων Πάντων θα σε συνεπάρουν τα ακούσματα από την τρίτη φιλαρμονική της πόλης, την Φιλαρμονική Ένωση «Καποδίστριας». Πήρε το όνομα της προς τιμή του Κερκυραίου και πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας  Ιωάννη Καποδίστρια. Ιδρύθηκε μόλις το 1980 όταν  μουσικοί  αποχώρησαν από την Παλαιά... 

Αξίζει να περπατήσεις και να σταθείς λίγο στα μέρη αυτά κατά την περίοδο του Πάσχα... Κάπου εκεί, σε κάποιο καντούνι, μυρίζοντας τις όμορφες μυρωδιές του Πάσχα, ακούγοντας τις ψαλμωδίες απ' τις Εκκλησίες και τις Φιλαρμονικές να προβάρουν τα πένθιμα εμβατήρια, βλέποντας την παλιά πόλη της Κέρκυρας ντυμένη στα μωβ θα αγαλιάσει η ψυχή σου....



Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Πάσχα




Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Πέρασμα των Ιουδαίων προς την ελευθερία, τη γη της επαγγελίας από την Αίγυπτο που βρίσκονταν υπό ομηρία. Πέρασμα επίσης συμβολικά των Χριστιανών προς την ελευθερία και το Παράδεισο από την αμαρτία που τους κρατά σε ομηρία.

Όποιος πέτυχε να βρίσκεται στη Κέρκυρα τις μέρες που γιορτάζεται το Πάσχα, βρίσκεται στο σωστό μέρος για να αισθανθεί το πέρασμα από τη γήινη πραγματικότητα στην ουράνια μακαριότητα. Στη Κέρκυρα όλη η φύση συμμετέχει στη γιορτινή μυσταγωγία που κολλάει τη χαρά με τη λύπη, τη ζωή με το θάνατο, τα πνευματικά με την ύλη, τη μοναδικότητα με την επανάληψη, σαν έναν αμφίθυμο χαρακτήρα που όμως δεν προκαλεί και δεν κουράζει. Σαν το ίδιο νόμισμα με δύο όψεις που κρατά την αξία του σε όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις, σαν κράμα μετάλλων που συνθέτουν ένα νέο μέταλλο διατηρώντας ξέχωρα τα χαρακτηριστικά των πρώτων. Το πάγωμα του χρόνου, η άπειρη διάσταση του χώρου, η έντονη συμμετοχή του Κερκυραϊκού Πάσχα που βιώνει κάθε θεατής, επιβεβαιώνουν το θαύμα της μετάβασης στα όρια της μετάστασης. Απόδειξη είναι η γλυκιά κούραση που αισθάνεσαι το βράδυ παράλληλα με τη  προσπάθεια της λογικής να εξηγήσει πως χώρεσαν όλες οι αισθήσεις και έντονες συγκινήσεις μέσα σε μια στιγμή, που μόνο η αλλαγή της ώρας από πρωί σε βράδυ θυμίζουν ότι πέρασε ολόκληρη μέρα ή δύο ή τρεις. Όπως η ψυχή στον ουρανό που ταυτίζεται και μηδενίζει το χωροχρόνο, έχει τη δυνατότητα να βρίσκεται ταυτόχρονα παντού, έτσι το σώμα, η ύπαρξη σου ολόκληρη παρακολουθεί παράλληλα τη θρησκευτικότητα, τη μελωδικότητα, την αλλαγή των ακουσμάτων, χρωμάτων, οσμών και γεύσεων το Πάσχα στη Κέρκυρα.

Τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας η άνοιξη, με την υγρασία της προσφέρει ατμόσφαιρα κατανυκτική προκαλώντας εντονότερη συγκίνηση και η διάθεση μπερδεύεται και αυτή ακολουθώντας τις εναλλαγές των λουλουδιών που ανοίγουν με πολλαπλά, ζωηρά χρώματα, σαν ν’ ανταγωνίζονται τη ποικιλία χρωμάτων των φιλαρμονικών στις λιτανείες του Αγίου, των επιταφίων και των Αναστάσεων. Μα και τα χελιδόνια με πείσμα τιτιβίζουν δυνατά και ζωηρά κάνοντας συνεχής κύκλους πάνω από τη πόλη που παιανίζουν οι μπάντες προσθέτοντας τις δικές τους νότες στις ήδη καταπληκτικές αρμονίες των εμβατηρίων.

Τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης και όχι μόνο, όταν δεν έχουν ευλογημένο θέαμα να προσφέρουν από κάποια θρησκευτική εκδήλωση που περνά, σ’ αποζημιώνουν με τις διαφορετικές μυρωδιές των κουζινών των οικοκυράδων, που ξεκινούν με μπακαλάρο σκορδαλιά των Βαΐων, μπερδεύονται με αυτές της φογάτσας ή της κολομπίνας και των κουλουριών και τελειώνουν με τη πατροπαράδοτη μαγειρίτσα, τα «τσιλίκουρδα» τη Κυριακή του Πάσχα. Για να συμπληρώσουν αυτό το παραλήρημα των αισθήσεων της όρασης και της όσφρησης,  τα καντούνια χαρίζουν ακούσματα που χορταίνουν και την ακοή. Μετά τις ψαλμωδίες των κατανυκτικών ακολουθιών στις αμέτρητες, συγκριτικά για το χώρο, εκκλησίες έχεις την ευκαιρία να ακούσεις τις πρόβες μέσα, αλλά και έξω από τα κτίρια των φιλαρμονικών. Πρόβες σε μουσικά κομμάτια ιδιαίτερα επιλεγμένα, για τους επιταφίους των επομένων ημερών, που η μελωδικότητά τους, η επισημότητά τους και η αυστηρά αργή και επιβλητική απόδοσή τους, σ’ εντάσσουν μέσα στο πένθιμο περιβάλλον των ημερών  μετατρέποντάς σε από θεατή, απαραίτητο συνεργό αυτής της ανείπωτης μυσταγωγίας.

Στην αποκορύφωση των ακολουθιών και των επιταφίων λίγο πριν τη πρώτη Ανάσταση, το Μ. Σάββατο πρωί, ο Άγιος Σπυρίδωνας χοροστατεί στην έξοδο του επιταφίου της εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στο όνομά του και φέρει το ολοζώντανο σκήνωμά του, πραγματοποιώντας έτσι διπλή ευλογία στους πιστούς. Οι Ενετοί κατακτητές εκείνα τα χρόνια απαγόρευσαν τη νυκτερινή κυκλοφορία των ντόπιων, άρα και την έξοδο του επιταφίου μετά τη δύση του ηλίου και οι Κερκυραίοι έβγαλαν τον επιτάφιο την επομένη το πρωί, μαζί με τη καθιερωμένη λιτανεία του Αγίου τους. Κάθε  χρόνο μόνο σ’ αυτή τη λιτανεία, που από παράδοση συμπορεύεται με τον επιτάφιο, μαζί με τις ψαλμωδίες «Αι γενεαί πάσαι» της χορωδίας κάθε μία από τις φιλαρμονικές παίζει ως ετήσιο τάμα, ειδικά για τον επιτάφιο, το ίδιο ξεχωριστό πένθιμο εμβατήριο που έχει επιλέξει. Ώρα ιερή, κατανυκτική, βουβή, μπορεί κανείς να θαυμάσει αν παρατηρήσει καθώς ο ήλιος κτυπάει τις στέγες μετά τη βραδινή υγρασία, τα ψηλά κτίρια στάζουν δάκρυα συγνώμης στη θέα του επιταφίου, ενώ ο αχνός που σηκώνεται δηλώνει ότι απευθύνουν μυστική προσευχή στον Άγιο.

Το προηγούμενο βράδυ οι δρόμοι φωτιζόταν από το σιγανό μωβ φως των λαμπιονιών του Δήμου, προσφέροντας  τη δική τους πινελιά στο καμβά της ημέρας. Μεγάλο Σάββατο βράδυ στους ίδιους δρόμους έκτος από το ζωηρό λευκό φως που βγάζουν τα παραδοσιακά φαναράκια του Δήμου κάτω από τις καμάρες και τις γωνίες των καντουνιών, ένα υπερκόσμιο ζωντανό θέαμα  από χιλιάδες ανάμενες λαμπάδες που συνθέτουν ένα φωτεινό ανθρώπινο ποτάμι ξεχύνεται από τη μεριά της πλατείας όπου μόλις έγινε η Ανάσταση. Λίγες ώρες πριν όσο ακόμα μαζεύονταν ο λαός στο χώρο αυτό, μπορούσες να νιώσεις τη γεύση της Αναστάσεως μέσα από  την αίσθηση της αγάπης που πλημμυρίζει το κάθε κύτταρο σου για τους άλλους γύρω σου περιέργως, αφού ούτε καν τους γνωρίζεις. Ένας έρωτας δυνατός όχι σαρκικός, ούτε πλατωνικός, τόσο πρωτόγνωρος στην ανθρώπινη φύση, που μόνο αγγελικός ή θεϊκός μπορεί να χαρακτηριστεί. Η ανθρώπινη φύση ως δημιούργημα του Θεού ξένη στο πόνο, τη δυστυχία και το θάνατο που απέκτησε μετά το αμάρτημα, βιάζεται να προλάβει την Ανάσταση που έρχεται σε λίγες ώρες και αποβάλλει την σαρκική της υπόσταση για να είναι πιο ελαφριά, να μπορεί να τρέξει, να πετάξει και να την συναντήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Χριστός Ανέστη, χαρείτε Έλληνες, ψάλουν και τραγουδάνε, κλήρος, λαός και φιλαρμονικές και την επομένη από πολύ νωρίς το πρωί του Πάσχα το θέαμα της διασταύρωσης των εικόνων που λιτανεύονται, στα σοκάκια τη Μεγάλη Παρασκευή, θα επαναληφθεί με τις Αναστάσεις τώρα με άλλο χρώμα, σε άλλη ώρα, με άλλη διάθεση και ρυθμό, αλλά με την ίδια ομορφιά και αρμονία, το ίδιο πετυχημένο πάντρεμα μουσικής και ψαλμωδίας. Οι Αναστάσεις θα καταλήξουν στις εκκλησίες απ’ όπου ξεκίνησαν κάθε μια, για να ξεκινήσει έτσι η Κυριακάτικη Πασχαλινή Λειτουργία.

Οι Κερκυραίοι, δε θα σταματήσουν εδώ. Είναι μεγάλη η χαρά και η απόλαυση, για να χωρέσει σε τόσο λίγο χρόνο, σε τόσο μικρό χώρο. Θα συνεχίσουν όλη τη Διακαινήσιμο εβδομάδα, να λιτανεύουν τις Αναστάσεις ενίοτε μαζί με τη Παναγιά, έξω από τη πόλη, στα προάστια και τα χωριά τώρα. Μα και πάλι ο χρόνος δεν φτάνει και συνεχίζουν κάθε Κυριακή μέχρι την Απόδοση του Πάσχα, πριν της Αναλήψεως, να λιτανεύουν και να πανηγυρίζουν.

Η Κέρκυρα υποκλίνεται μπροστά σ’ αυτή τη γιορτινή χαρμολύπη της πάλης του άσπρου με το μαύρο, του καλού με το κακό, της ζωής με το θάνατο που βρίσκει νικήτρια την αθάνατη ψυχή στην αιώνια ζωή.




Γιώργος Τζέκος
Πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Μέλος μπάντας της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Franco Faccio (1840-1891)


100 χρόνια Αμλέτο... 
Η βιογραφία του συνθέτη του ΄΄Αμλέτο΄΄, Franco Faccio...
 
Franco Faccio (1840-1891)

Γεννημένος στη Verona, ο Franco Faccio έγινε γνωστός ως διευθυντής ορχήστρας, διευθύνοντας κυρίως έργα του G. Verdi.

Σπούδασε μουσική στο κονσερβατόριο του Milano ως μαθητής του Stefano Ronchelti_Monteviti.
Τελειώνοντας τις σπουδές του ξεκίνησε την καριέρα του ως συνθέτης, γράφοντας τα έργα "I Profunghi Fiamminghi" (Milano, 1863) και Amleto (Genoa, 1865), το τελευταίο εκ των πολλών μουσικών έργων τα οποία βασίστηκαν στο θεατρικό "Hamlet" του William Shakespeare.
Καμία απ τις δύο όπερες δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία στον κόσμο των κριτικών, αλλά ούτε και στο ευρύ κοινό.

Παρ' όλα αυτά η marcia funebre, μέρος της όπερας Amleto, θεωρείται σημαντικό δείγμα του λυρισμού που διέκρινε τη μουσική του Faccio.
Το πόσο δημοφιλής είναι αποδεικνύεται από τις μεταγραφές της για μπάντα στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το μέρος αυτό του έργου ακούγεται ακόμη στην Πασχαλινή Κέρκυρα από τη Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας κατά τη διάρκεια του επιταφίου του Αγίου Σπυρίδωνα, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.

Ο Faccio ήταν ένας εκ των εμπνευστών της Scapigliatura movement, σε συνεργασία με τον ποιητή Emilio Praga και τον ποιητή και συνθέτη Αrrigo Boito.
O διευθυντής ορχήστρας Anthony Barese, κατόπιν επεξεργασίας της παρτιτούρας του Amleto, το 2004, το έφερε στη σκηνή, αποδεικνύοντας έτσι οτι το έργο χρήζει επαναξιολόγησης.
Παρουσίασε επίσης τη marcia funebre με τη Dallas Opera Young Artists' Symphony Orchestra.
To 1867 ο Faccio έγινε διευθυντής του κονσερβατόριου του Milano και το 1872 ορίστηκε διευθυντής του Teatro alla Scala του Milano.

Διηύθυνε την πρώτη εκτέλεση της όπερας Otello του Verdi (1887), στην οποία πρωταγωνίστησε η, για πολύ καιρό ερωμένη του, Romilda Pantaleoni στο ρόλο της Desdemona, ο Francesco Tamagno ως Otello και ο Victor Maurel ως Iago.
Διηύθυνε, επίσης, την ίδια όπερα στην πρεμιέρα της στο Λονδίνο, με τον Tamagno να επαναλαμβάνει το θρίαμβο του.

Νωρίτερα είχε διευθύνει την πρώτη εκτέλεση της όπερας Aida στην Ιταλία (1872) και στην πρεμιέρα της αναθεωρημένης έκδοσης του Simon Boccanegra (1881).

 O Franco Faccio πέθανε στη Monza στην αρκετά νεαρή ηλικία των 51 ετών. (21 Ιουλίου 1891)

μετάφραση: Μαρία Μαλτέζου
Φοιτήτια Ιονίου Πανεπιστημίου, Τμήμα Μουσικών Σπουδών.

Franco Faccio - Marcia Funebre from Opera Amleto [HD]

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΤΑΜΕΝΟΙ» ΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ


     Όλοι εμείς οι Κερκυραίοι, αλλά και αρκετοί από τους πασχαλινούς μας επισκέπτες, γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει για τους γνωστούς «Ταμένους» της Κυριακής της Λαμπριάς (του Πάσχα). Είναι οι παραδοσιακοί εκείνοι Κερκυραίοι, στην πλειοψηφία τους μεγάλης ηλικίας, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονται από νωρίς το πρωί στο Λιστόν για να παρακολουθήσουν τις περιφορές των Αναστάσεων των Ναών της παλιάς πόλης.
Εκτός όμως απ’ αυτούς, τους γνωστούς ταμένους, υπήρχαν και υπάρχουν  και οι άλλοι, οι «άγνωστοι ταμένοι» της Κερκυραϊκής Λαμπριάς. Αυτούς τους ταμένους θα επιχειρήσει να σας παρουσιάσει σήμερα ο γράφων, όντας ένας απ’ αυτούς.
Πρόκειται για τους ξενιτεμένους Κερκυραίους μουσικούς που ζουν στην Αθήνα και εργάζονται στις στρατιωτικές και δημοτικές φιλαρμονικές της πρωτεύουσας.
Αυτοί οι συμπατριώτες μας, έχοντας από παιδιά γαλουχηθεί μέσα στους ήχους των φιλαρμονικών του νησιού μας, είναι αναγκασμένοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, να βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους τις Άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Έρχονται στην Κέρκυρα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, έχοντας κάνει ένα ολονύκτιο -και πολλές φορές ριψοκίνδυνο- ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ. Κάθε χρόνο, όλες αυτές τις ημέρες η σκέψη και η καρδιά τους είναι  σε κάποια από τις αίθουσες δοκιμών των φιλαρμονικών μας, συμμετέχοντας νοερά στις πασχαλιάτικες πρόβες, φέρνοντας στη θύμησή τους τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Σαν φτάνει η Μεγάλη Παρασκευή, ο πόνος αλλά και η αγωνία κορυφώνεται. Πονούν γιατί θα ήθελαν τέτοια μέρα να βρίσκονται στο αγαπημένο τους νησί, να ζήσουν  αυτό που τόσο απλόχερα ζουν και απολαμβάνουν όλοι οι Κερκυραίοι και οι επισκέπτες του νησιού αυτή την Άγια μέρα, συμμετέχοντας ή απλά παρακολουθώντας τους -κατά κοινή ομολογία- κατανυκτικότερους Επιτάφιους.  Πόνος βαρύς, γιατί ξέρουν πως και του χρόνου και του παρά χρόνου θα είναι μακριά και ίσως μόνο όταν συνταξιοδοτηθούν θα αξιωθούν να ξαναζήσουν τη Μεγάλη Παρασκευή των νεανικών τους χρόνων...  Παράλληλα αγωνιούν γιατί, ευρισκόμενοι εν υπηρεσία σε κάποια από τις εκατοντάδες περιφορές των αθηναϊκών Επιταφίων, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα» για το πότε θα τελειώσει η περιφορά ώστε να ξεκινήσουν το  ταξίδι – τάμα τους και να προλάβουν το πρώτο πρωινό φέρρυ-μπωτ  για Κέρκυρα. «Έλα παπά μου τέλειωνε και μας καρτερεί η Χάρη Του να πάμε να παίξουμε στη Λιτανεία Του αύριο το πρωί...», λένε μεταξύ τους.
 Όταν με το καλό τελειώνει η περιφορά, μπαίνουν βιαστικά στα αυτοκίνητά τους και όλοι μαζί, εν πομπή, ξεκινούν για το ολονύκτιο  ταξίδι. Στα κασετόφωνα των αυτοκινήτων παίζει ασταμάτητα η κασέτα με τα πένθιμα εμβατήρια των φιλαρμονικών μας και, με το που περνούν την Κόρινθο,  το μεγάλο ζητούμενο είναι να προλάβουν το φέρρυ-μπωτ της 01:00 στο Ρίο (τότε δεν υπήρχε ακόμα η γέφυρα). Αν καθυστερήσουν ίσως και να μην προλάβουν να είναι εγκαίρως στην Ηγουμενίτσα για να μπουν στο πρώτο πλοίο. Στον άδειο από άλλα αυτοκίνητα δρόμο -ποιος άλλος  ταξιδεύει τέτοια μέρα και ώρα!-, ο ένας προσπερνά τον άλλο κορνάροντας έτσι ώστε να βρίσκονται σε εγρήγορση για να μην αποκοιμηθεί κάποιος στο τιμόνι. Όταν με το καλό φτάνουν στην Ηγουμενίτσα, εκεί που μόλις έχει αρχίσει να χαράζει,  έρχεται και η λύτρωση. «Τα καταφέραμε και φέτος, μεγάλη η Χάρη Του, να μας αξιώσει και του χρόνου...» ! 
Στο σαλόνι του πλοίου, ένας καφές είναι απαραίτητος για να συνέλθουν λίγο από την ολονύκτια ταλαιπωρία. Η συζήτηση γρήγορα ανάβει και, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί, η κούραση δίνει σιγά-σιγά τη θέση της στην προσμονή της ώρας που ο καθένας θα φορέσει τη στολή της αγαπημένης του φιλαρμονικής για να παίξει στη Χάρη Του, στη μεγαλοπρεπέστερη μα συνάμα κατανυκτικότερη και μοναδική Λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου!!
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία των «άγνωστων ταμένων» του κερκυραϊκού Πάσχα.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, σ’ αυτά που πέρασαν αλλά και  σ’ αυτά που θα έλθουν, πότε λίγοι πότε περισσότεροι, πάντα θα υπάρχουν οι ξενιτεμένοι Κερκυραίοι μουσικοί, οι «άγνωστοι ταμένοι» που πιστοί στις νεανικές τους αναμνήσεις θα κάνουν το ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ, τα ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου... για τη Χάρη Του!!

                                            Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος - Μουσικός

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ...


Προίκα της Κέρκυρας αποτελούν δίχως αμφιβολία οι φιλαρμονικές και ο προστάτης του νησιού ο Άγιος Σπυρίδωνας..Προσωπικότητα φωτεινή, μορφή οδηγητική, αληθινός κολοσσός αρετής και φυσιογνωμία παγκόσμια είναι της Τριμυθούντος ο επίσκοπος, ο άγιος Σπυρίδων. Η θρησκευτική πίστη των κατοίκων είναι εστιασμένη στο πρόσωπο του προστάτη του νησιού, μια αναδρομή στη ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής μας βοηθά να κατανοήσουμε τους λόγους της λατρείας αυτής. Αν και οι μαθητές του Αποστόλου Παύλου Ιάσων και Σωσίπατρος δίδαξαν τον Χριστιανισμό στο νησί μόλις τον 1ο αιώνα, οι απομονωμένοι χωρικοί προσηλυτίστηκαν τέσσερις με πέντε αιώνες αργότερα. Όμως οι δύσκολες συνθήκες της ζωής τους δεν τους άφηναν πολλά περιθώρια αφομοίωσης του χριστιανικού δόγματος. Όταν έμαθαν για την παρουσία στο νησί του Άγιου Σπυρίδωνα και για τα θαύματα που είχε κάνει, κατέβαιναν στην πόλη για να τον προσκυνήσουν και για να του αφιερώσουν τάματα. Ζούσαν απροστάτευτοι έξω από την περιτειχισμένη πόλη και υπέφεραν από επιδρομείς και κατακτητές. Στις δυσκολίες της ζωής τους ένοιωθαν αβοήθητοι. Μόνο μία δύναμη στεκόταν πάνω απ’ όλους. Μια δύναμη που αντιπροσώπευε τις υποταγμένες τους δυνάμεις. Μια δύναμη που τους ήξερε και τους ένοιωθε και κατά συνέπεια μπορούσε να τους προστατεύσει. O Άγιος τους. Η τοπική πίστη στον Άγιο, συνίσταται στο ότι είναι ένας δικός τους Άνθρωπος που “ ζει” σε μια εκκλησία κοντά τους, μπορεί να τους δει, μπορεί να αισθανθεί τον πόνο τους και να τους στέρξει. Μπόρεσε να τους σώσει από τους Τούρκους, από τη χολέρα, τους έφερε σιτάρι να φάνε, γι αυτό κι οι άνθρωποι του προσφέρουν κεντητά πασουμάκια, για να περπατάει μαζί τους, ο αόρατος και παντοδύναμος προστάτης τους.


Σύντομη βιογραφία
 Ο άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου κι έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (306-337) και του γιου του Κωνστάντιου (337-361). Ήταν βοσκός στο επάγγελμα, έγγαμος και πατέρας μίας κόρης, της Ειρήνης. Ξεχώριζε για την πίστη του στο Θεό, την αγάπη του για τον άνθρωπο, την απλότητα, την ταπείνωση, την φιλοξενία και τις αγαθοεργίες του. Όταν πέθανε η γυναίκα του, ο Σπυρίδων αφιέρωσε πλέον τη ζωή του ολοκληρωτικά στο Θεό. Χωρίς να το επιδιώξει απέκτησε φήμη στη μεγαλόνησο και όταν εκοιμήθη ο επίσκοπος της πόλης της Τριμυθούντος, κοντά στη Σαλαμίνα, ομόφωνα οι πιστοί εξέλεξαν τον Σπυρίδωνα ως διάδοχό του. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325. Ο Άγιος ανέλυσε ένα κεραμίδι στα στοιχεία του, τη φωτιά, το νερό και το χώμα, δείχνοντας ότι τα τρία στοιχεία είναι ταυτόχρονα ένα ενιαίο σώμα. Έτσι απέδειξε την Τριαδικότητα του Θεού, ότι είναι δηλαδή « Ένας Θεός εν τρισί Προσώποις», καταισχύνοντας τον αιρεσιάρχη Άρειο και έναν φιλόσοφο οπαδό του, ο οποίος επέστρεψε στην Ορθοδοξία. Εκοιμήθη το 348 μ.Χ. Το λείψανο τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη λάρνακα δίπλα στην είσοδο του Ναού της Τριμυθούντος της Κύπρου και παρέμεινε τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του. Η λάρνακα παραμένει ακόμα και σήμερα στο ίδιο ακριβώς μέρος. (Βιογράφος του Αγίου Σπυρίδωνος ο επίσκοπος Πάφου Θεόδωρος).

Πως έγινε ο Άγιος των Κερκυραίων
  
Το 648 μ.χ. η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς και το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Τοποθετήθηκε σε ναό μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας. Παρέμεινε στην βασιλίδα των πόλεων μέχρις ότου ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος λίγες μέρες πριν την πτώση πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Όλο αυτό το διάστημα είχε τοποθετήσει τα λείψανα σε σακιά με άχυρα και όποιος τον ρωτούσε τους έλεγε πως είναι τροφή για το υποζύγιό του. Το 1456 έφτασε στην Κέρκυρα γιατί πίστευε πως τα λείψανα θα ήταν ασφαλισμένα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου.
  Μετά τον θάνατο του ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα Οι δύο αδελφοί θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο στην Βενετία. Η υπόθεση μάλιστα εκδικάστηκε από την Ενετική Γερουσία. Το ανώτατο δικαστικό όργανο του κράτους αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τελικά όμως η μεταφορά δεν πραγματοποιήθηκε διότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τον Κερκυραϊκό λαό και το ανώτατο δικαστικό όργανο δεν επέμεινε και επικράτησε η σκέψη ότι δεν έπρεπε να δημιουργούνται δυσαρέσκειες στους λαούς οι οποίοι βρίσκονται κάτω από τη Βενετική σημαία. Το 1512 συντάχθηκε στην Άρτα δωρητήριο συμβόλαιο στο όνομα της Ασημίνας Καλοχαιρέτη, κόρη του Φιλίππου, η οποία παντρεύτηκε τον Σταμάτιο Βούλγαρι(η) και η οποία με τη σειρά της άφησε διαθήκη που χρονολογείται από τις 25 Νοεμβρίου 1571 και ορίζει πως το Ιερό Λείψανο του Αγίου παραμένει ως κληρονομιά στους γιούς της και στους απογόνους τους.
  Στην Κέρκυρα αρχικώς τα λείψανα τοποθετήθηκαν στο ναό του Αγίου Αθανασίου. Το λείψανο μεταφέρθηκε για λίγο χρονικό διάστημα στον καθεδρικό ναό του Ταξιάρχου Μιχαήλ στο Καμπιέλο.   Το έτος 1528 ο Σταματέλλος Βούλγαρης έκτισε ναό του Αγίου στο Προάστιο του Αγίου Ρόκου και το λείψανο μεταφέρθηκε εκεί. Κατά την πρώτη πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους το 1537 μεταφέρθηκε προσωρινά στο ναό των Αγίων Αναργύρων στο Παλαιό Φρούριο. Μετά την πολιορκία επανήλθε στο ναό του. Το έτος 1577 λόγω οχυρωματικών έργων αποφασίστηκε η κατεδάφιση του ναού. Τότε το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος μεταφέρθηκε προσωρινά στο ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων στη Γαρίτσα. Το 1589 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του σημερινού ναού, ο οποίος ολοκληρώθηκε πιθανώς το 1594. Από τότε το λείψανο μεταφέρθηκε εκεί και παραμένει μέχρι σήμερα.
  Από το λείψανο λείπει το δεξί χέρι. Τούτο βρισκόταν στη Ρώμη στον ναό του τάγματος του Φ. Νέρι (Ορατοριανών) μέχρι τον Νοέμβριο του 1984. Κατά το έτος αυτό, παραμονές της εορτής του Αγίου, μετά από έντονες ενέργειες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας και Παξών κ. Τιμοθέου, η Εκκλησία της Ρώμης δέχτηκε και πρόσφερε στην Εκκλησία της Κερκύρας το ως άνω ιερό λείψανο. Τούτο πήγε και παρέλαβε ο ίδιος ο Σεβασμιώτατος Κερκύρας και το μετέφερε αεροπορικώς στην ευλογημένη νήσο. Έτσι το Ιερό οστούν του δεξιού χεριού του αγίου, που για αιώνες φυλασσόταν στη Ρώμη από τότε βρίσκεται στην Κέρκυρα.
  Το νησί ξεπέρασε πολλές δοκιμασίες χάρις στον Άγιο. Τέσσερις φορές η βενετοκρατούμενη Κέρκυρα σώθηκε είτε από ασθένειες, είτε από την πείνα είτε από την επιδρομή των Τούρκων. Ειδικότερα, το 1553 ο Άγιος έσωσε το νησί από την πείνα (σιτοδεία). Για το λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου. Το 1630 απάλλαξε το νησί από την πανώλη. Για το λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία της Κυριακής των Βαϊων. Το 1673 παρενέβη και πάλι και έσωσε για δεύτερη φορά την Κέρκυρα από την πανώλη. Για το λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου (Πρωτοκύριακο). Τέλος, το 1716 απάλλαξε το νησί από την πολιορκία των Τούρκων. Για τον λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία της 11ης Αυγούστου. 
  H λατρεία στον Άγιο χάνεται βαθιά στο πέρασμα των αιώνων από τις καθημερινές παρακλήσεις των χωρικών προς το πρόσωπο του όταν οι Ενετοί τους έπαιρναν το ψωμί, όταν οι Τούρκοι κι οι πειρατές τους έπαιρναν τις ζωές τους, ως σήμερα και  έχουν δημιουργήσει μια εσώτερη σχέση όπως του παιδιού με τον πατέρα. Οι κάτοικοι του ωησιού λένε: “έχουμε τον Σπύρο να μας φυλάει και δε φοβόμαστε”. Έτσι ένας Κερκυραίος επιτρέπεται ακόμα και να “πει μια κουβέντα παραπάνω” στο όνομα του Άγιου ενώ ο ξένος μπορεί μόνο το σεβασμό του να δείξει. Παρ’ ότι ήταν ένας Κύπριος, σήμερα είναι ένας Κερκυραίος, ο Άγιος των Κερκυραίων.

Επιστημονικές απόψεις για το λείψανο
  Ο ιατρός Νίκος Τζαφέστας αναφέρει για το λείψανο του Αγίου : ''Θα αναφέρω κάποια πράγματα, πρώτον ως γιατρός και δεύτερον ως γιατρός που από περιέργεια και ενδιαφέρον έχω εν εξελίξει επιστημονική έρευνα για το θέμα: το σώμα του ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ διατηρείται χωρίς καμία παρέμβαση ιατρική ή φαρμακευτική. Διατηρείται, άφθαρτο με τις σάρκες του, οι οπόιες μέσα απο τα ρούχα (τα μέρη δηλαδή που είναι καλυμμένα) έχουν χρώμα όπως ενός ζωντανού μελαχρινού (ήταν Κύπριος) ανθρώπου. Είναι μαλακά και ελαστικά, τόσο που αν τα βαθουλώσεις με το δάχτυλο σου, επιστρέφουν στην αρχική τους θέση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με εμάς τους ζωντανούς. Επειδή δεν είχε λάρνακα για πολλούς αιώνες έχει μαυρίσει το πρόσωπο και η άκρα χείρα. Άλλωστε, μιλάμε για άνθρωπο του 4ου αιώνα μΧ. Διατηρεί άφθαρτους τους βολβούς των ματιών, τη μύτη, τα χείλια και όλα τα μαλακά μόρια. Δεν έχει άσχημη μυρωδιά, αντιθέτως έχει άρωμα που δεν το ρίχνουν οι άνθρωποι, γιατί δεν χρειάζεται. Τι να το κάνεις το άρωμα αν έχεις τέτοιο βαθμό διατήρησης. Το φαινόμενο δεν ανήκει σε καμία από τις πιθανές αλλοιώσεις ενός νεκρού, όπως αυτές περιγράφονται στην ιατροδικαστική. Δεν προκειται για μουμιοποίηση, γιατί η μούμια δεν έχει τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα, μυρίζει και δεν διατηρείται χωρίς συντήρηση ενώ δεν πρέπει να είναι εκτεθειμένη στον αέρα, όπως είναι το σώμα του Αγίου Σπυρίδωνα. Δεν πρόκειται για σαπωνοποίηση, γιατί το σαπωνοποιημένο πτώμα δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα, μυρίζει απαίσια και όταν βρεθεί στον αέρα και πάψουν τα να υφίστανται οι παράγοντες της σαπωνοποίησης διαλύεται επίσης. Φυσικά δεν πρόκειται για σήψη, διότι απλούστατα δεν είναι έτσι η σήψη. Μιλάμε για σχετική αφθαρσία ασύμβατη με τη μέχρι σήμερα ιατροδικαστική. Ο όρος σχετική αφθαρσία επιβεβαιώνει την πίστη, διότι σημαίνει πως η σήψη ξεκίνησε μόλις ο Άγιος πέθανε, τον 4ο αιώνα μ. Χ., αλλά σταμάτησε σε συγκεκριμένο σημείο. Αν επρόκειτο περί απάτης, (αλλά και υπήρχε κάποιο μέσο διατήρησης), η σήψη δε θα ξεκινούσε καθόλου. Πολλά θα μπορούσα να πω ακόμη. Θα υπάρξει σχετική επιστημονική και με βιβλιογραφία μελέτη που θα πραγματεύεται αυτό το θέμα.'' 
Ο Άγιος Σπυρίδων τιμάται ως άγιος από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου στην Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία.


Πηγές ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός - Το καύχημα των ορθοδόξων Aπό την ιστοσελίδα Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Βαρείας Μυτιλήνης, http://www.terrakerkyra.gr/history/gr/pisti/.
Ευχαριστούμε  τον κ. Γεράσιμο Νίνο για την αποστολή του κειμένου του ιατρού κ. Νικολάου Τζαφέστα.




Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Το Πάσχα είναι ελπίδα....



Είναι κάποιες στιγμές που ανάλογα με την κατάσταση σε στιγματίζουν και όσο κι αν έχει περάσει ο χρόνος και ακόμα και αν κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, στη θύμηση της στιγμής αυτής γυρνάς πίσω και όλα είναι όπως τότε… το μέρος, η κατάσταση και οι άνθρωποι είναι όλα ίδια με πριν.

Κάθε Πάσχα για μένα είναι τόσο ιδιαίτερο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί ακόμα. Κι από όταν ξεκίνησα να συμμετέχω κι εγώ με τη Φιλαρμονική στα δρώμενα του Πάσχα άρχισα να νιώθω ακόμα πιο έντονα συναισθήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής, γιατί δεν υπάρχει πιο μοναδική εμπειρία απ’ το να ζεις τα έθιμα του τόπου σου, τα οποία είναι βασισμένα στην πίστη μας και μάλιστα συνοδεία με τη Φιλαρμονική όπου εκεί μεγαλώνοντας βιώσαμε την κάθε στιγμή του τόπου μας.

Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μια δική μου ιδιαίτερη στιγμή, που μου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην περίοδο του Πάσχα, αφού αρχικά σας πω ότι η (πολυμελής) οικογένειά μου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω!

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να βγαίνει με τη Φιλαρμονική στα θρησκευτικά δρώμενα του Πάσχα, πάντα περίμενα τη στιγμή που θα έβλεπα κάπου εκεί έξω στον κόσμο, τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, εκτός της αδελφής μου, με την οποία είμαστε μαζί ‘’στη γραμμή’’ απ’ όταν πρωτοβγήκαμε. Έχω λοιπόν υπόψη μου κάποια συγκεκριμένα σημεία που ξέρω ότι θα είναι οι γονείς μου για να μας δουν σε κάθε επιτάφιο ή λιτανεία κι ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που θα τους δούμε και θα μας χαμογελάσουν!

Η χρονιά ’08-’09 ήταν αρκετά περίεργη και δύσκολη για μένα, καθώς ο μεσαίος αδελφός μου πάλευε αγέρωχος για τη ζωή και πηγαινοερχόταν Κέρκυρα – Αθήνα για τις θεραπείες του, χωρίς ποτέ να δειλιάσει ή να νευριάσει. Λίγο πριν το Πάσχα οι γονείς μου μας ανακοίνωσαν ότι χρειάζεται να μείνουν στην Αθήνα μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και στεναχωρηθήκαμε πολύ γι’ αυτό. 

Έρχεται λοιπόν η Μεγάλη Παρασκευή και ξεκινάμε με τη Φιλαρμονική τους επιταφίους από νωρίς το μεσημέρι. Η σκέψη μου ωστόσο, πάντα ήταν κοντά στους γονείς και τον αδελφό μου. Φτάνει και η ώρα που βγάζουμε τον επιτάφιο του Αγίου Γεωργίου του Φρουρίου. Το ανέλπιστο, όπως επιστρέφουμε προς τον Άγιο Γεώργιο, εκεί στο ‘’σημείο μας’’, βλέπω από μακριά τους γονείς μου με τον αδελφό μου! Μας είχαν κάνει έκπληξη! Η χαρά και η συγκίνησή μου εκείνη την ώρα δεν περιγράφεται! Αυτή είναι και η πιο δυνατή στιγμή που έχω ζήσει ποτέ, η πιο ιδιαίτερη, η πιο μοναδική! 

Μπορεί πλέον ο αδελφός μου να είναι στη γειτονιά των Αγγέλων, εκεί στην αγκαλιά  του Ουρανού και της Αγάπης, όμως εδώ και 4 χρόνια, κάθε φορά που περνάω από αυτό το σημείο όλα είναι ίδια με τότε, τα πάντα γυρνάνε πίσω και βλέπω ό,τι συνέβη το Πάσχα του ’09… ο Μικρός μου Πρίγκιπας μας χαμογελά εκεί στο ‘’σημείο μας’’… Από τότε, όποτε θα περνάω από εκεί με τη Φιλαρμονική, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ζω και θα ζω την ίδια χαρά και την ίδια συγκίνηση με εκείνη τη φορά.

Το μήνυμα του Πάσχα είναι η ελπίδα, μ’ αυτή την ελπίδα θα ζω και εγώ μέχρι να ξαναβρεθούμε αγαπημένε μου αδελφέ, μικρέ μου Πρίγκιπα…! Όπου κι αν βρίσκεσαι, ξέρω ότι κάθε φορά,  όταν πραγματοποιείται ο επιτάφιος του Αγίου Γεωργίου του Φρουρίου, εσύ είσαι εκεί, στο ‘’σημείο μας’’ δίνοντάς μου αυτή την ελπίδα… 

Τι είναι εξάλλου το Πάσχα για τον κάθε άνθρωπο…;