Amletο

 Ένα αληθινό θαύμα συντελείται κάθε χρόνο, σ’ ένα τόπο κοινό, σ’ ανθρώπους απλούς, ντόπιους και ξένους που βιώνουν αυτή τη μια και μοναδική μέρα του χρόνου, με βαθιά κατάνυξη, μέγιστη πνευματικότητα,  πλούσια μουσικότητα, ζωηρή πολυχρωμία, και καθολική συμμετοχή όλων των έμψυχων, αλλά και άψυχων μορίων της δημιουργίας.

Ο ήλιος έχει από νωρίς ανατείλει, προχωρημένη άνοιξη πια και στέλνει τώρα τις ακτίνες του, να ζεστάνουν τις στέγες των ψηλών και παλαιών κτιρίων της πόλης. Οι στέγες αυτές, που φιλοξενούν εκατοντάδες χελιδόνια την άνοιξη έως το φθινόπωρο, δακρύζουν ως φυσική συνέπεια της υγροποίησης λένε οι ειδικοί, στη θέα του επιταφίου και στο άκουσμα των φιλαρμονικών που παιανίζουν τα πένθιμα εμβατήρια, από τη προηγούμενη μέρα και για τελευταία φορά αυτή τη χρονιά, γνωρίζω εγώ.

Τα δάκρυα από τις στέγες θα πλημμυρίσουν στους τοίχους των κτιρίων που κοιτάνε από τη μεριά του ήλιου και αυτός θα ασημώσει την όψη τους, διότι θέλει να ντύσει τα κτίρια με τα γιορτινά τους. Τα παράθυρα είναι ήδη στολισμένα με τα μεγάλα κόκκινα βέλα, τα νταμάσκια, αυτοκρατορική συνέχεια της βυζαντινής περιόδου και το όλο σκηνικό έχει πάρει τη πιο επίσημη μορφή του.

Θα περάσει ο Άγιος αυτή τη μέρα, από εκεί. Ο Άγιος, που βρίσκεται ολόκληρος, ολοζώντανος, πατέρας μονάκριβος και μεγάλος ιατρός, σ’ αυτή τη πόλη, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μόνη φορά που περνά από εκεί μέσα στο χρόνο. Τέσσερις φορές λιτανεύεται ο Άγιος Σπυρίδωνας στο νησί μας κάθε χρόνο, τόση αγάπη του έχουμε οι ντόπιοι, αλλά μόνο αυτή τη φορά συμμετέχει σε θέση χoροστατούντος επισκόπου. Περνά ορθός, πριν από τον επιτάφιο και ευλογεί τους πιστούς.

Ο ανοιξιάτικος, πρωινός καταγάλανος ουρανός, έχει ούτως ή άλλως γιορτινό χαμόγελο, ενώ τα σύννεφα, όποια χρονιά τύχει να υπάρξουν, έχουν στη κυριολεξία τραβηχτεί κάνοντας κύκλο, αφήνοντας ένα μεγάλο φινιστρίνι δίαυλο επικοινωνίας με το Θεό. Η ατμόσφαιρα σε υποβάλλει καθώς είναι φορτισμένη και γεμάτη από έντονα ακούσματα, ψαλμών, Αγγέλων, κόρων και φιλαρμονικών, ανακατεμένα με τα ζωηρά τιτιβίσματα των χελιδονιών, προκαλώντας, σε καθένα από τους συμμετέχοντες αλλά και θεατές έντονη συγκίνηση. Στη πραγματικότητα δεν υπάρχουν θεατές. Αυτοί συμμετέχουν με την απόλυτη σιωπή που τους επιβάλει η κατάνυξη και τη νοερή προσευχή τους, ευχαριστία και κοινωνία με το Θεό στη γεύση παραδείσου που ζουν εκείνη την ώρα.

Πράγματι, οι άνθρωποι, τα χελιδόνια, η ατμόσφαιρα, ο ουρανός, ο ήλιος, τα σύννεφα, τα κτίρια, ο χώρος, ό χρόνος όλοι μαζί δέχονται το χαμόγελο του Θεού και παίρνουν στιγμιαία μια γεύση παραδείσου.

Πιστός στο ραντεβού μας κάθε χρόνο, ο ήλιος έχει μόλις προβάλει πίσω από το παλαιό φρούριο που ήταν κρυμμένος, εφ’ όσον ανέτειλε και στέλνει τι καυτές ακτίνες του πιο χαμηλά από τις στέγες τώρα. Τις περνάει παράλληλα στα δύο συγκροτήματα ψηλών κτιρίων, που εκτός από το γνωστό δρόμο «Calle Del Acque» δημιουργούν ένα φυσικό ηχείο, γι αυτούς που ξέρουν τι θα ακουστεί εκεί και έρχεται να  φωτίσει πρόσωπα και περικεφαλαίες, να μαλακώσει καρδιές και σκέψεις, να ζεστάνει όργανα και στολές της Φιλαρμονικής. Έτσι τόσο απλά, αλλά και συνωμοτικά, δημιουργείται η συνθήκη ώστε με ζέση, ως μελωδική προσευχή, να ακουστεί το πιο κορυφαίο μουσικό κομμάτι που παίζεται στο νησί, μία φορά το χρόνο μόνο, για εκείνη την ιερή διάρκεια του επιταφίου.

Ένα κομμάτι λυρικό, πένθιμο, με έντονες εκφράσεις λυγμού και θρήνου, που κρύβει μέσα του την ελπίδα και καταλήγει μετά τα αναφιλητά και το βουβό πόνο, στην βεβαιότητα της χαράς και της Ανάστασης που ακολουθεί…

Μ’ ένα θαυμαστό τρόπο κάθε χρόνο όταν βιώνω τον Aμλέτο, αισθάνομαι ότι απλώς αποδόθηκε καλλίτερα από τη προηγούμενη χρονιά, που όμως, ήταν τέλεια. 

Γιώργος Τζέκος

Πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Μέλος μπάντας της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας