Το Πάσχα είναι ελπίδα....

Είναι κάποιες στιγμές που ανάλογα με την κατάσταση σε στιγματίζουν και όσο κι αν έχει περάσει ο χρόνος και ακόμα και αν κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, στη θύμηση της στιγμής αυτής γυρνάς πίσω και όλα είναι όπως τότε… το μέρος, η κατάσταση και οι άνθρωποι είναι όλα ίδια με πριν.

Κάθε Πάσχα για μένα είναι τόσο ιδιαίτερο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί ακόμα. Κι από όταν ξεκίνησα να συμμετέχω κι εγώ με τη Φιλαρμονική στα δρώμενα του Πάσχα άρχισα να νιώθω ακόμα πιο έντονα συναισθήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής, γιατί δεν υπάρχει πιο μοναδική εμπειρία απ’ το να ζεις τα έθιμα του τόπου σου, τα οποία είναι βασισμένα στην πίστη μας και μάλιστα συνοδεία με τη Φιλαρμονική όπου εκεί μεγαλώνοντας βιώσαμε την κάθε στιγμή του τόπου μας.

Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μια δική μου ιδιαίτερη στιγμή, που μου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην περίοδο του Πάσχα, αφού αρχικά σας πω ότι η (πολυμελής) οικογένειά μου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω!

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να βγαίνει με τη Φιλαρμονική στα θρησκευτικά δρώμενα του Πάσχα, πάντα περίμενα τη στιγμή που θα έβλεπα κάπου εκεί έξω στον κόσμο, τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, εκτός της αδελφής μου, με την οποία είμαστε μαζί ‘’στη γραμμή’’ απ’ όταν πρωτοβγήκαμε. Έχω λοιπόν υπόψη μου κάποια συγκεκριμένα σημεία που ξέρω ότι θα είναι οι γονείς μου για να μας δουν σε κάθε επιτάφιο ή λιτανεία κι ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που θα τους δούμε και θα μας χαμογελάσουν!

Η χρονιά ’08-’09 ήταν αρκετά περίεργη και δύσκολη για μένα, καθώς ο μεσαίος αδελφός μου πάλευε αγέρωχος για τη ζωή και πηγαινοερχόταν Κέρκυρα – Αθήνα για τις θεραπείες του, χωρίς ποτέ να δειλιάσει ή να νευριάσει. Λίγο πριν το Πάσχα οι γονείς μου μας ανακοίνωσαν ότι χρειάζεται να μείνουν στην Αθήνα μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και στεναχωρηθήκαμε πολύ γι’ αυτό. 

Έρχεται λοιπόν η Μεγάλη Παρασκευή και ξεκινάμε με τη Φιλαρμονική τους επιταφίους από νωρίς το μεσημέρι. Η σκέψη μου ωστόσο, πάντα ήταν κοντά στους γονείς και τον αδελφό μου. Φτάνει και η ώρα που βγάζουμε τον επιτάφιο του Αγίου Γεωργίου του Φρουρίου. Το ανέλπιστο, όπως επιστρέφουμε προς τον Άγιο Γεώργιο, εκεί στο ‘’σημείο μας’’, βλέπω από μακριά τους γονείς μου με τον αδελφό μου! Μας είχαν κάνει έκπληξη! Η χαρά και η συγκίνησή μου εκείνη την ώρα δεν περιγράφεται! Αυτή είναι και η πιο δυνατή στιγμή που έχω ζήσει ποτέ, η πιο ιδιαίτερη, η πιο μοναδική! 

Μπορεί πλέον ο αδελφός μου να είναι στη γειτονιά των Αγγέλων, εκεί στην αγκαλιά  του Ουρανού και της Αγάπης, όμως εδώ και 4 χρόνια, κάθε φορά που περνάω από αυτό το σημείο όλα είναι ίδια με τότε, τα πάντα γυρνάνε πίσω και βλέπω ό,τι συνέβη το Πάσχα του ’09… ο Μικρός μου Πρίγκιπας μας χαμογελά εκεί στο ‘’σημείο μας’’… Από τότε, όποτε θα περνάω από εκεί με τη Φιλαρμονική, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ζω και θα ζω την ίδια χαρά και την ίδια συγκίνηση με εκείνη τη φορά.

Το μήνυμα του Πάσχα είναι η ελπίδα, μ’ αυτή την ελπίδα θα ζω και εγώ μέχρι να ξαναβρεθούμε αγαπημένε μου αδελφέ, μικρέ μου Πρίγκιπα…! Όπου κι αν βρίσκεσαι, ξέρω ότι κάθε φορά,  όταν πραγματοποιείται ο επιτάφιος του Αγίου Γεωργίου του Φρουρίου, εσύ είσαι εκεί, στο ‘’σημείο μας’’ δίνοντάς μου αυτή την ελπίδα… 

Τι είναι εξάλλου το Πάσχα για τον κάθε άνθρωπο…;

E. A.

 http://www.youtube.com/watch?v=TrHbqJiF3Mc