Το πρώτο μου Πάσχα με τη Φιλαρμονική...

Ένα ευλογημένο νησί που σου προσφέρει μοναδικές στιγμές... Αυτό σκέφτομαι πάντα για την Κέρκυρά Μου! Μοναδική μπορεί να είναι μια βόλτα στη Σπιανάδα, στο Καμπιέλο, στα Μουράγια... Μπορεί να σου προσφέρει ό,τι κι αν θες, αυτό σκεφτόμουν πάντα. Έτσι, αγάπησα και εγώ τον τόπο μου, μέσα από μικρές όμορφες στιγμές που θα με συντροφεύουν πάντα στη ζωή μου...

Αλλά σα μουσικός μπάντας, αυτό που περιμένει πάντα κανείς είναι η στιγμή που θα βγει και θα ζήσει το Πάσχα στην Κέρκυρα. Από μικρή έβλεπα τις ετοιμασίες εκείνων των ημερών, το ωραίο ''τρέξιμο" από υπηρεσία σε υπηρεσία. Μα ποτέ δεν άκουσα κανέναν να δυσανασχετεί από την κούραση, στο τέλος της μέρας ήταν όλοι χαμογελαστοί. Έτσι, βλέποντας τους γύρω μου περίμενα με ανυπομονησία πότε θα έρθει και για μένα αυτή η στιγμή, ειχα περιέργεια πως θα είναι, πως θα νιώσω... Ήθελα να ζήσω το δικό μου Πάσχα! 

Όταν τελικά μου ανακοίνωσαν ότι την Κυριακή των Βαίων θα βγω με την Φιλαρμονική πέταξα απ'τη χαρά μου! Επιτέλους είχε έρθει η σειρά μου.... Άρχισα να διαβάζω τα κομμάτια με λαχτάρα τρεις μήνες πριν, προσπαθούσα να τα μάθω όσο καλύτερα γίνεται. Ήθελα να είναι όλα τέλεια... Όσο περνούσαν οι μέρες άρχισα να αγωνιώ, σκέφτομουν ότι πρέπει να παίζω, να περπατάω, φοβόμουν μήπως φύγει η περικεφαλαία, μήπως χάσω το βήμα... Οι περισσότεροι μου ελέγαν ότι είμαι μικρή και μπορεί να μην αντέξω την κούραση. Τότε άρχισα να πιστεύω πως θα είναι δύσκολο..... 

Λίγες μέρες πριν των Βαγιώνε, όπως λέμε στο νησί μας, μια ξαφνική ίωση ακυρώνει την παρουσία μου στη λιτανεία... Τότε πεισμωσα... Περίμενα με λαχταρα τη Μεγάλη Παρασκευή. Όταν έφτασε εκείνη η μέρα, άρχισα να ετοιμάζομαι από νωρίς το μεσημέρι και φόρεσα για πρώτη φορά τη στολή της Φιλαρμονικής... Περίεργο συναίσθημα... Η κάρδια μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα, τόσο που νόμιζα πως θα σπάσει. Πλέον είχε έρθει η ώρα και ο πρώτος επιτάφιος είχε ξεκινήσει... Με μιας οι φόβοι και η αγωνία μου εξαφανίστηκαν και κυριάρχησε μόνο η αγάπη μου για την μουσική!

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και η κούραση που με προειδοποιούσαν πως θα νιώσω δεν έκανε αισθητή την παρουσία της. Ένιωθα μια δύναμη να πηγάζει από τη ψυχή μου γι' αυτό που θα ζούσα στις δύο μεγάλες λιτανείες που ακολουθούσαν. Και ήταν εκείνες που πραγματικά με στιγμάτισαν και εδώ και δέκα χρόνια κουβαλάω την ανάμνησή τους στην καρδία μου. 

Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο της Μητροπόλεως και το Μεγάλο Σάββατο στον επιτάφιο του Άγιου Σπυρίδωνα, τις ''μεγάλες'' μάρτσιες της Φιλαρμονικής. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα νιώσω τόσο μεγάλο δέος για κάποιες μελωδίες... Εκεί στα σκοτεινά, χωρίς φως, μόνο με ένα μικρό λαμπάκι έπαιζα σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον γύρω μου. Και ο κόσμος να πίανεται απ΄τις μελώδιες μας και το μόνο που ακουγόταν σιγανά και έσπαγε τη σιωπή ήταν τα λόγια τους, ''Και του χρόνου'', ''Πολύ ωραία''! 

Έπειτα στριμωγμένοι στις Κάρτε Λάκουες, οι πρώτες νότες της λιτανείας του Μεγάλου Σαββάτου. Ξαφνικά κάθε κούραση της προηγούμενης μέρας φεύγει και το μόνο που θες είναι να ζήσεις και αυτή τη στιγμή... Βγαίνοντας από το καντούνι προβάλλει ο ήλιος, στο προσωπό μου νιώθω μια ευχάριστη ζέστη, αλλα μες στην καρδιά μου γίνεται μεγαλύτερη.... Οι παρτιτούρες είναι σα να μην υπάρχουν πια και τότε σε συνεπαίρνει κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό που δεν θες να τελειώσει ποτέ! Από τότε, αυτό που πάντα περιμένω είναι αυτές οι δύο μέρες του χρόνου, τίποτ' αλλο. 

Από εκείνη την πρώτη φορά οι στιγμές αυτές παραμένουν ίδιες κάθε χρονιά, σα να μην πέρασαν τα χρόνια, σα να είμαι ακόμη αυτό το μικρό κορίτσι που περιμένει με αγωνία να πάρει βήμα και να παίξει... Έτσι θα είναι πάντα, ακόμη και όταν δε θα μπορώ να βρίσκομαι εκεί το μυαλό μου και η σκέψη μου θα είναι στο Πάσχα της Κέρκυρας.... Στο δικό μου Πάσχα...

Μ.Μ.