Ένα θαύμα Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα...

Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο βρέθηκα να ανακαλύπτω τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας και τους ανθρώπους της. Aγάπησα πολλά μέρη που επισκέφτηκα, τίποτα όμως δεν έφτασε ποτέ να συγκριθεί με τον καταγάλανο ουρανό μια ηλιόλουστη μέρα στην Κέρκυρα και τη θέα των σπιτιών του Λιστόν όταν το φως τα χαϊδεύει γλυκά. Είναι τόση η ομορφιά που στέκεσαι χαζεύοντας τα και εύχεσαι να ήσουν ζωγράφος, για να παίξεις με τα χρώματα όπως κάνει η φύση.

Στις φοιτητικές παρέες η συνηθέστερη ερώτηση μετά από μια γνωριμία ήταν:
-Από πού είσαι;
-Από την Κέρκυρα...
-Όμορφο νησί... Καλοκαίρι…Πάσχα…

Όλοι ήξεραν για το Πάσχα είχαν έρθει, είχαν ακούσει, το είχαν κάπου δει.
Και εγώ γέμιζα περηφάνια.
Κάποια στιγμή κάποιος μου είπε ''μπα δεν νομίζω να έρθω ποτέ Πάσχα στην Κέρκυρα, πολυκοσμία και ταλαιπωρία, αν όμως σου έλεγα για να με πείσεις για το αντίθετο να ξεχωρίσεις μια στιγμή από τις μέρες εκείνες, ποια θα ήταν αυτή; ΜΙΑ ΜΟΝΟ.''

Σάστισα…. Ποιο κομμάτι της καρδιάς μου να διαλέξω; Μπορούσα; 
Προς στιγμή δεν είχα απάντηση.
Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα την Κέρκυρά μου.
Κάθε στιγμή είναι μαγική σκέφτηκα ότι θα πω.
Όμως αντ’ αυτού ξαφνικά είπα με σιγουριά.
...Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα...
Ο τόπος και η στιγμή που φτάνει κάθε αίσθηση σου στην κορύφωση της.

Θα ανατριχιάσεις από το πρωινό αεράκι που φυσάει από την θάλασσα. Θα δεις την άνοιξη να απλώνεται και να γεμίζει με όμορφα χρώματα τη μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων, είναι η εποχή που όλη η Κέρκυρα είναι ένας απέραντος κήπος που ευωδιάζει και σε ζαλίζει με τις μυρωδιές της. Όλες οι αισθήσεις μπλέκονται σε ένα περίεργο γαϊτανάκι και γίνονται ένα, με μοναδικό σκοπό να ενισχύσουν την ακοή σου. Όλα προετοιμάζουν το σώμα σου, το είναι σου, για το υπέροχο που έρχεται. Όταν από μακριά ακουστεί η λιτανεία του επιταφίου που πλησιάζει είσαι πλέον έτοιμος να αφήσεις τους ήχους να κυριεύσουν την ψυχή σου. Το Μέγα Σάββατο είναι μια από τις μέρες εκείνες που λόγω κάποιου θαύματος οι Κερκυραίοι ''περπατάνε'' τον Άγιο τους. Με τις φιλαρμονικές, τα σχολεία, τους προσκόπους, τον κλήρο, όλοι είναι παρόντες. Όπως ήταν πάντα με σεβασμό και μουσική. Γιατί η μουσική εδώ είναι δεύτερη φύση, είναι ζωή!!

Η πλατεία γεμίζει ήχους και παραμένει ακίνητη, εκστατική μπροστά στο θέαμα, η Παλαιά Φιλαρμονική προβάλει τελευταία από το καντούνι της Βουλγάρεως, πολυπληθής και επιβλητική κόντρα στον ήλιο που υψώνεται πάνω από το Παλαιό φρούριο. Έχεις καταλάβει όμως ήδη ότι φθάνει, το έχει προδώσει ο ήχος που προπορεύεται, τρέχει και απλώνεται μέσα από το καντούνι σαν λυγμός και σαν παρηγοριά ταυτόχρονα. Είναι αυτό που ακούγεται, ένα κομμάτι μοναδικό και μελωδικό όσο και η Κέρκυρα. Δραματικό όσο και οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που προηγήθηκαν. Θα το ακούσεις μόνο στην Κέρκυρα και μόνο την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου. Eίναι το Πένθιμο εμβατήριο από τον "Άμλετ" του Faccio. Οι Κερκυραίοι το λένε απλά ο "Αμλέτος".

Όλη μου την ζωή ακούω τον Αμλέτο από μικρό παιδί, κάθε Μεγάλο Σάββατο, και παρά την όποια πολυκοσμία, ταλαιπωρία, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο, όπως εκείνη την πρώτη φορά που το θυμάμαι. Ο ήχος του Αμλέτο διαπερνά χωρίς δισταγμό ολόκληρη την ύπαρξή σου και ο ρυθμός του συντονίζεται με την καρδιά σου σε τέτοιο βαθμό που την νιώθεις έτοιμη να σπάσει. Ό,τι και να συμβαίνει τριγύρω το απομονώνεις, το απομακρύνεις. Είναι η στιγμή που λαμβάνει χώρα ένα προσωπικό θαύμα, υπάρχεις μόνο εσύ, ο Αμλέτος και ο Άγιος.

Ο Άμλετ που διαπλέει αιώνες τώρα στο χάος βρίσκει ξαφνικά την αλήθεια του στο φως του κερκυραϊκού ήλιου... Και η απάντηση στο δύσκολο ερώτημα να ζει κανείς ή να μην ζει;
Βρίσκει απάντηση...Να ζει...
...Να ζει μια μέρα σαν αυτή του Μεγάλου Σαββάτου να λούζεται στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου, να μυρίζει την πασχαλιά και να ακούει την Παλαιά να παίζει ξανά και ξανά τον Αμλέτο.

Θα έρθω μου είπε...θέλω να ζήσω το θαύμα...

Χαμογέλασα...και μουρμούρισα τον Αμλέτο!

Ε.Σ.