Μέχρι το Πάσχα

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Πάσχα στην Κέρκυρα..


Κέρκυρα..Ένα κομμάτι γης καρφωμένο πάνω στο απέραντο μπλε του Ιονίου…

Ένας τόπος ευλογημένος  που όσο περιπλανίεσαι στα καντούνια, σου αποκαλύπτει σιγά-σιγά, σχεδόν ψιθυριστά τα μυστικά, τη φυσική ομορφιά, την ιστορία και τον πολιτισμό  του. Και το κάνει από την πρώτη στιγμή, πριν ακόμα ακουμπήσεις τα χώματα της. Σα να θέλει να σε εντυπωσιάσει από το πρώτο λεπτό, από την πρώτη ματιά, το Παλαιό φρούριο, ακούραστος φρουρός είναι εκεί να σε καλωσορίσει, τα μουράγια σου δείχνουν τον δρόμο προς το λιμάνι και αμέσως καταλαβαίνεις την ιδιαιτερότητα και την μοναδικότητα αυτού του νησιού.

Κάθε στιγμή του χρόνου είναι κατάλληλη για να επισκεφθείς την Κέρκυρα, το τοπίο αλλάζει ανάλογα με την εποχή και πάντα υπάρχει κάτι που θα σε κάνει να το ερωτευτείς παράφορα με την πρώτη ματιά, τόσο που ίσως και να το αγαπήσεις βαθιά όπως  και τόσοι άλλοι από κάθε απλό επισκέπτη μέχρι ποιητές, συνθέτες, πριγκίπισσες και  βασιλιάδες που μαγεύτηκαν στη θέα της.

Μια μαγική στιγμή όμως για την Κέρκυρα είναι η περίοδος του Πάσχα, εκεί στην καρδιά της άνοιξης η βασίλισσα του Ιονίου ντύνεται με τα καλά της και ξεδιπλώνει όλες της τις ομορφιές.Το Πάσχα στην Κέρκυρα γίνεται πάνω από όλα για τους Κερκυραίους. Η μύηση στο μεγάλο αυτό γεγονός έρχεται από μικρή ηλικία. Κάθε Κερκυραίος έχει συμμετάσχει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του στις εκδηλώσεις που αφορούν το Πάσχα, το αγαπά, το παρακολουθεί με κατάνυξη και είναι κομμάτι της φιλοσοφίας του, ένα κομμάτι της καρδιάς του το οποίο κουβαλά όπου και να βρίσκεται. Δεν το κρατά όμως εγωιστικά για τον εαυτό του, το μοιράζεται με τους επισκέπτες του νησιού.

Αν τους ρωτήσεις εκείνοι με σχεδόν τραγουδιστή φωνή θα σου μιλήσουν γοργά σα να θέλουν να προλάβουν να σου μάθουν τα πάντα για τα έθιμα τους, για τον Άγιο τους, για τις φιλαρμονικές, για το Πάσχα τους. Και το Πάσχα εδώ είναι κάτι παραπάνω από ένα θρησκευτικό δρώμενο γιατί περικλείει στα σπλάχνα του όλη την ιστορία, την φιλοσοφία, την παράδοση αιώνων και τις μουσικές του νησιού. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ξεχάσεις πως είσαι επισκέπτης, να αφεθείς ολοκληρωτικά και να αφουγκραστείς  τον παλμό των ημερών από το Σάββατο του Λαζάρου ως την Νια Τρίτη… 
...Γιατί εδώ χτυπά η καρδιά της Κέρκυρας!
Ε.Σ.


Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ένα θαύμα Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα...

Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο βρέθηκα να ανακαλύπτω τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας και τους ανθρώπους της. Aγάπησα πολλά μέρη που επισκέφτηκα, τίποτα όμως δεν έφτασε ποτέ να συγκριθεί με τον καταγάλανο ουρανό μια ηλιόλουστη μέρα στην Κέρκυρα και τη θέα των σπιτιών του Λιστόν όταν το φως τα χαϊδεύει γλυκά. Είναι τόση η ομορφιά που στέκεσαι χαζεύοντας τα και εύχεσαι να ήσουν ζωγράφος, για να παίξεις με τα χρώματα όπως κάνει η φύση.

Στις φοιτητικές παρέες η συνηθέστερη ερώτηση μετά από μια γνωριμία ήταν:

-Από πού είσαι;
-Από την Κέρκυρα...
-Όμορφο νησί... Καλοκαίρι…Πάσχα…

Όλοι ήξεραν για το Πάσχα είχαν έρθει, είχαν ακούσει, το είχαν κάπου δει.

Και εγώ γέμιζα περηφάνια.
Κάποια στιγμή κάποιος μου είπε ''μπα δεν νομίζω να έρθω ποτέ Πάσχα στην Κέρκυρα, πολυκοσμία και ταλαιπωρία, αν όμως σου έλεγα για να με πείσεις για το αντίθετο να ξεχωρίσεις μια στιγμή από τις μέρες εκείνες, ποια θα ήταν αυτή; ΜΙΑ ΜΟΝΟ.''

Σάστισα…. Ποιο κομμάτι της καρδιάς μου να διαλέξω; Μπορούσα; 

Προς στιγμή δεν είχα απάντηση.
Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα την Κέρκυρά μου.
Κάθε στιγμή είναι μαγική σκέφτηκα ότι θα πω.
Όμως αντ’ αυτού ξαφνικά είπα με σιγουριά.
...Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα...
Ο τόπος και η στιγμή που φτάνει κάθε αίσθηση σου στην κορύφωση της.

Θα ανατριχιάσεις από το πρωινό αεράκι που φυσάει από την θάλασσα. Θα δεις την άνοιξη να απλώνεται και να γεμίζει με όμορφα χρώματα τη μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων, είναι η εποχή που όλη η Κέρκυρα είναι ένας απέραντος κήπος που ευωδιάζει και σε ζαλίζει με τις μυρωδιές της. Όλες οι αισθήσεις μπλέκονται σε ένα περίεργο γαϊτανάκι και γίνονται ένα, με μοναδικό σκοπό να ενισχύσουν την ακοή σου. Όλα προετοιμάζουν το σώμα σου, το είναι σου, για το υπέροχο που έρχεται. Όταν από μακριά ακουστεί η λιτανεία του επιταφίου που πλησιάζει είσαι πλέον έτοιμος να αφήσεις τους ήχους να κυριεύσουν την ψυχή σου. Το Μέγα Σάββατο είναι μια από τις μέρες εκείνες που λόγω κάποιου θαύματος οι Κερκυραίοι ''περπατάνε'' τον Άγιο τους. Με τις φιλαρμονικές, τα σχολεία, τους προσκόπους, τον κλήρο, όλοι είναι παρόντες. Όπως ήταν πάντα με σεβασμό και μουσική. Γιατί η μουσική εδώ είναι δεύτερη φύση, είναι ζωή!!


Η πλατεία γεμίζει ήχους και παραμένει ακίνητη, εκστατική μπροστά στο θέαμα, η Παλαιά Φιλαρμονική προβάλει τελευταία από το καντούνι της Βουλγάρεως, πολυπληθής και επιβλητική κόντρα στον ήλιο που υψώνεται πάνω από το Παλαιό φρούριο. Έχεις καταλάβει όμως ήδη ότι φθάνει, το έχει προδώσει ο ήχος που προπορεύεται, τρέχει και απλώνεται μέσα από το καντούνι σαν λυγμός και σαν παρηγοριά ταυτόχρονα. Είναι αυτό που ακούγεται, ένα κομμάτι μοναδικό και μελωδικό όσο και η Κέρκυρα. Δραματικό όσο και οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που προηγήθηκαν. Θα το ακούσεις μόνο στην Κέρκυρα και μόνο την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου. Eίναι το Πένθιμο εμβατήριο από τον "Άμλετ" του Faccio. Οι Κερκυραίοι το λένε απλά ο "Αμλέτος".

Όλη μου την ζωή ακούω τον Αμλέτο από μικρό παιδί, κάθε Μεγάλο Σάββατο, και παρά την όποια πολυκοσμία, ταλαιπωρία, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο, όπως εκείνη την πρώτη φορά που το θυμάμαι. Ο ήχος του Αμλέτο διαπερνά χωρίς δισταγμό ολόκληρη την ύπαρξή σου και ο ρυθμός του συντονίζεται με την καρδιά σου σε τέτοιο βαθμό που την νιώθεις έτοιμη να σπάσει. Ό,τι και να συμβαίνει τριγύρω το απομονώνεις, το απομακρύνεις. Είναι η στιγμή που λαμβάνει χώρα ένα προσωπικό θαύμα, υπάρχεις μόνο εσύ, ο Αμλέτος και ο Άγιος.


Ο Άμλετ που διαπλέει αιώνες τώρα στο χάος βρίσκει ξαφνικά την αλήθεια του στο φως του κερκυραϊκού ήλιου... Και η απάντηση στο δύσκολο ερώτημα να ζει κανείς ή να μην ζει;

Βρίσκει απάντηση...Να ζει...
...Να ζει μια μέρα σαν αυτή του Μεγάλου Σαββάτου να λούζεται στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου, να μυρίζει την πασχαλιά και να ακούει την Παλαιά να παίζει ξανά και ξανά τον Αμλέτο.

Θα έρθω μου είπε...θέλω να ζήσω το θαύμα...


Χαμογέλασα...και μουρμούρισα τον Αμλέτο!

Ε.Σ.