Πάσχα στην Κέρκυρα - Easter in Corfu
Πέμπτη 13 Απριλίου 2023
Ένα γράμμα στην μπλε.
Αγαπημένη μου,
Το Πάσχα πλησιάζει γοργά και μετά από χρόνια βρίσκω τον εαυτό μου μακριά από το νησί, όπως και τόσοι άλλοι σαν εμένα. Φαντάσου όμως όλοι εμείς μακριά από την Κέκυρα!
Η νοσταλγία με πνίγει αυτές τις μέρες και ο λυγμός τρέχει, να ανέβει τον λαιμό μου και να ξεσπάσει...
Μα δεν τον αφήνω... Οπότε οι αναμνήσεις με τιμωρούν!
Όσο οι μέρες πλησιάζουν έτσι φαντάζομαι κάθε κερκυραίο που είναι μακριά.
Χαμένο στις αναμνήσεις...
Να ακούει «μάρτσιες» για να έρθει πιο κοντά στο νησί.
Έστω και αν είναι για λίγο...Έστω και αν είναι μόνο με τη ψυχή...
Γι’αυτό σου γράφω...
Πως να καταλάβει κανείς τι είναι το Πάσχα στην Κέρκυρα για μας;
Πως να καταλάβει κανείς πόσο μας πληγώνει η απόσταση;
Πως ένα σημείο και μερικά εκατοστά στο χάρτη, απ’ όπου είμαστε μέχρι την Κέρκυρα, είναι η απόσταση από το σώμα ως την ψυχή μας.
Γιατί την αφήσαμε εκεί φεύγοντας!
Να την λούζει ο ανοιξιάτικος ήλιος, καθώς απλώνεται πάνω από τη Σπιανάδα, τρέχει στο Λιστόν και χαϊδεύει γλυκά, τα καλογυαλισμένα κράνη των μουσικών, και γρήγορα τρυπώνει στην καρδιά μας και τη γεμίζει χρώματα... Το κόκκινο, το μπλε, το μπορντό!
Έβαλα μάρτσιες λοιπόν.
Κάπως έτσι μας φαντάζομαι όλους τέτοιες μέρες και ανάμεσα αγαπημένα χρόνων Αμλέτο, Πεπρωμένο, Adagio, έπαιξε η μεταγραφή του Βικέντιου Γιονανίδη, του 2ου μέρους
«Κοντσέρτο του Αρανχουέθ».
Μόλις τελείωσε το έβαλα απο την αρχή. Και ξανά και ξανά και ξανά ως που έχασα το μέτρημα.
Έκλεισα τα μάτια και όπως ο Ροντρίγκο ταξίδευε με τη μελωδία στους κήπους του Αρανχουέθ, έτσι και ‘γω μεταφέρθηκα σ’ ένα ανοιξίατικο βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής.
Το απαλό αεράκι να φυσάει στο λουσμένο απο μωβ Λιστόν, φέρνοντας μαζί του τις μυρωδιές απο τις Πασχαλιές...
Μωβ...Μωβ παντού...Τι χρώμα αλήθεια...Τόσο ξεχωριστό για μας.
Με την ενέργεια του κόκκινου και την δύναμη και την ακεραιότητα του μπλε... Ακροβατεί ανάμεσα στη θλίψη και την προσμονή γι’αυτό που έρχεται...
Για το καλύτερο...
Όπως κι εμείς.
Τελικά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον λυγμό, έτρεξε και ξέσπασε κάπου εκεί στη μέση του κομματιού...
Μαζί με τα κρουστά...
Λες και περίμενε να συντονιστεί μαζί τους...
Έχει πάει μεσημέρι πια κι όμως ακόμα το ακούω...
Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο ένα τόπο που δεν είναι δικός μου.
Κλέινω τα μάτια και με την βοήθεια της μουσικής είμαι στην Κέρκυρα ξανά.
Και γι’αυτό σ’ ευχαριστώ!
Μπλε μου σ’ευχαριστώ, εσένα, τους μουσικούς σου, το ταλέντο τους!
Σας ευχαριστώ που καταφέρατε να ντύσετε τις αναμνήσεις μου με ήχους...
Σας ευχαριστώ που τούτη τη μέρα, το κομμάτι σας έστειλε το μυαλό και την καρδιά μου πίσω, εκεί που έχω αφήσει την ψυχή μου...
Σας ευχαριστώ για το ταξίδι...
Μέχρι να ξαναβρεθούμε...
Ε.Σ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)